De vlucht vanuit KL naar Siem Reap was vroeg in de ochtend, of laat op de avond. Nederlander dat ik ben, ik besloot geen accomodatie te regelen voor die nacht maar rechtstreeks vanaf de rooftopbar van het hostel naar het vliegveld te gaan. De taxi stond om 4.00u gereed om te vertrekken, ,mijn 2 reisgenoten kwamen al slaapwandelend de receptie binnenlopen, een Deense jongen die ik eerder had leren kennen deelde ook de taxi naar het vliegveld met ons, hij vloog echter naar Bali. Mooi kosten besparend zo, het is ook nog eens gezelliger dan alleen reizen.

De meiden waarmee ik naar Cambodja reisde heb ik een dag eerder leren kennen, zij hadden toevallig dezelfde vlucht als ik geboekt. Even door de douane om vervolgens te wachten bij de gate. Het viel mij op dat de handbagage controle vrij minimal was, gelukkig deden ze het dan wel 2x, ongeveer 342 meter vanaf elkaar. Ik mocht mijn KLM schaar niet meenemen, die heb ik ingeleverd. Mijn mes met een snijvlak van 8cm mocht ik dan gelukkig wel weer meenemen. Van de vlucht heb ik weinig meegekregen, 2uur geknord.

Voor Cambodja moet je als Nederlander een visum kopen a 30 US Dollar. Jawel, ze betalen hier ook met US Dollars. De mensen die voor de duoane werken zijn niet zo vrolijk, hun praten neigt meer naar schreeuwen en hun werkzaamheden zijn ongekend omslachtig. Maargoed, na 20 stempels en 12 serieuze blikken was ik in Cambodja, een land waar ze wel aan de goede kant van de weg rijden.

Een taxi bracht ons naar het hostel waar de meiden al een kamer hadden geboekt. Er was een zwembad, een bar en plekken om heerlijk buiten te dutten. Ik wilde hier dus ook een kamer, wat gelukkig ook mogelijk was.Tas gedropt en gelijk even een dutje gedaan om daarna met de bal over te gooien in het zwembad. Even voelde het weer als een jongeren reis, alleen de muziek was anders. Bier is gelukkig een stuk schappelijker geprijsd in Cambodja, dat drukt de kosten. In Siem Reap was er zelf een bar waar ze 1 uur lang gratis bier schonken, gewoon om mensen te lokken. No strings attached, wel bier.

De locals hebben hun eettentjes voornamelijk afgestemd op de Westerse eetgewoonten, wanneer je vraagt naar hun locale specialiteiten kijken ze je raar aan. Hun locale gerechten zijn stukken minder pittig dan het eten in Maleisie, ook nog eens goed betaalbaar met hier en daar uitschieters.

Siem Reap staat vooral bekend om haar tempels; Angkor Wat. Inmiddels was de groep wat uitgebreid en besloten we met zn 5-en naar de tempels te gaan. Het bleek dat je na5 uur in de middag een kaartje kon kopen die dan voor 2 dagen geldig was. Op deze manier kon je de zonsondergang zien, maar vooral de zeer populaire zonsopgang. We moesten even 2 uur tijd vullen en besloten daarom naar een Boedistische Tempel te gaan.Bij ons was Jay. Jay komt uit Tanzania en is Hindoe, een Hindoe met aanzienlijke kennis van het Boedishme en dat kwam mij goed uit. Aan de hand van schilderingen op de muren van de tempel kon Jay mij het onstaan en de gebruiken van het Boedhisme leren. Erg leerzaam, mooi om iemand er met zoveel passie over te horen vertellen.

5 uur. We mochten, samen met de honderden anderen toeristen, een kaartje kopen die 2 dagen geldig was. Dit kaartje is erg persoonlijk, je pasfoto komt erop. Eenmaal op het terrein gekomen bracht de tuk tuk bestuurder ons naar de voet van de hoogste heuvel op het terrein, vanwaar we tijdens de zonsondergang mooi over het terrein konden kijken. Het was druk en het uitzicht was niet perse adembenemend, iets dat ik wel had verwacht. Ongeveer 2 minuten voor de zonsondergang moest iedereen het terrein verlaten, het is immers niet verlicht. Het meest vreemde aan de sluiting vond ik dat de dames hun knieen en schouders niet meer hoefden te bedekken na sluitingstijd. De reden hiervoor is mij nog steeds onduidelijk, voor de dames was het vele malen aangenamer.

Terug bij het hostel, even wat gegeten en gedronken op het dakterras. De sfeer neigde naar geforceerd zuipen, maar het was nog best gezellig. We hadden een tuk tuk gereserveerd voor de volgende ochtend 5 uur, zodat we de zon achter de Angkor Wat konden zien opkomen. We besloten bescheiden te blijven en op tijd naar bed te gaan.

Samen met duizenden anderen bekeken we de zonsopkomst bij de Angkor Wat. Tijdens het wachten kwam ik het Ierse stel weer tegen. Ik wist dat ze in Siem Reap waren, maar besloot het maar op toeval aan te laten komen. Er was, na menig discusieren besloten we, een Fransman die van mening was dat hij het recht had om op ieders foto te staan. Hij ging werkelijk midden voor de tempel staan om daar een selfie te nemen,iets waar hij uitgebreid de tijd voor nam. Ik kon er wel om lachen, hij staat ook op mijn fotos.

De tempels van Angkor Wat deden mij denken aan spel dat ik vroeger heb gespeeld; Tomb Raider, met in de hoofdrol Lara Croft. Jeugdsentiment, gecombineerd met behoorlijk indrukwekkende gebouwen, resulteerde in een boeiende maar uitputtende ochtend. Na 6 uur of het terrein te hebben gelopen en ge-tuk-tukt, besloten we met ons inmiddels tot 3 personen uitgedunde groep terug te gaan naar het hostel voor een dutje. Dutten en Cambodja zijn onafscheidelijk met elkaar verbonden. Er wordt werkelijk door iedereen, maar vooral overal gedut. Een land naar mijn hart.

Een geimproviseerd volleybalnet in het zwembad heeft ons uren zoet gehouden, het was gezellig maar vooral ook een goede workout. In des avond de pubstreet van Siem Reap onveilig gemaakt. Je kan er goed uitgaan, maar de muziek is mij te Westers. Later vonden we een locale dancing, met Cambodiaanse House , dit beviel mij beter.

Met een groepje van 5 wilden we naar de Floating Village gaan. Een tuk tuk bracht ons daarheen, voor een kleine 3 US Dollar per persoon. Het constrast tussen het centrum van Siem Reap en de bebouwing 10 minuten daarbuiten is gigantisch. Mensen wonen in hutjes op palen, vaak gemaakt van hout en golfplaten. Onderweg zagen we verschillende ‘Hangmat cafes”. Een zaal met daarin een stuk of wat hangmatten. Het business plan hiervoor bleef ons onduidelijk, mede dankzij het grote aanbod van deze cafés. Op een gegeven moment zegt de tuk tuk bestuurder dat hij niet verder kan rijden en dat wij een boot moesten pakken. Niet heel gek, om een drijvend dorp te bereiken. De bussen met paraplu verzamelaars stonden daar geparkeerd dus ik had al duur dat dit een commercieel uitgebuit grapje ging worden. Niks was minder waar; een boot kostte 15 US Dollar per persoon. Dit vonden wij allemaal iets te gortig dus besloten we daar een hapje te eten bij zonsondergang, waarna we naar een Lotus boerderij zijn gegaan, gewoon om er nog iets van te maken.

Dezelfde nacht pakte ik de zogeheten Hotelbus naar Phnom Phen. Dit is een ideale manier van reizen; geen accomodatie maar wel km-ers maken. Prima, dat dacht ook mijn 34 jarige Cambodiaanse bedgenoot. Al gauw werd duidelijk hoe de vork in de steel zit;elk bed wordt gedeeld met een medereiziger. Er werd gelukkig niet gelepeld. De bus stopte, ik vroeg; Where are we? Waarop er volmondig werd geantwoord; Yes! Super bedankt man!

Aangekomen in Phnom Phen; Hostel zoeken om even een paar uurtjes extra te kunnen slapen. Na een wandeling van 17 minuten vond ik een geschikt hostel en heb daar even heerlijk geknord. Even opfrissen, om vervolgens richting de Killing Fields te gaan. Eigenlijk is dit de enige reden waarom ik naar Phnom Phen ben gegaan. Het was erg indrukwekkend, bijzonder om er geweest te zijn. Ook het S21 museum was indrukwekkend; de verhalen van de slachtoffers, de fotos maar ook het gebouw straalde één en al verdriet uit.

In de avond heb ik de stad te voet verkend, en in het hostel een potje gepoold met een groepje Denen, om na mij appelsapje maar eens heerljik vroeg mijn mandje in te gaan. De volgende ochtend nog de Russiche Markt meegepakt, om lekker te kunnen eten en wat prul te kunnen kopen. Phnom Phen was indrukwekkend gezien haar geschiedenis, maar haar huidige staat is grimmig, massaal en vol met uitlaatgassen. De straten zijn gevuld met rotzooi en met mensen die voor mijn gevoel maar wat aanklooien. Naast een metaalbewerkingsbedrijf zit een groetenboer en de streetfood tentjes staan naast een vuilnisbelt. Voor mij was 1 volle dag en nacht meer dan genoeg ik in deze chaotische stad.

Tijd voor een nieuwe bestemming; Sihanouk Ville. De flink bepakte bus stopte werkelijk overal, het deed me denken aan de Malibu Rum reclame; “Hurry up my fish is sick”. De bus raakte ook nog eens oververhit, waardoor de trip uiteindelijk 3 uur langer dan gepland.Iets wat zeker geen uitzondering is in Cambodja,dit is zelfs nog een magere score als ik de verhalen mag geloven. Naast mij zat Donny. Donny is een local en 1.68m groot, loopt met tennisballen onder zijn arm en zijn lievelingsspel is Landverovertje. Om een voor mij nog onbekende reden vond hij het nodig om elke keer als ik inademende meer ruimte in beslag te nemen. Ik begon steeds krapper te zitten, gelukkig ging hij niet veel later de bus uit.

Eenmaal aangekomen in Sihanouk Ville had ik vervoer nodig naar Otres Beach, ongeveer 10 minuten van de plek waar ik uit de bus was gekomen. Eerder hadden mensen mij verteld dat je niet meer dan 6 US Dollar hiervoor moest betalen; Zij zetten in op 10 US Dollar en komen met een zeer matig verkoopverhaal waarom het 10 US Dollar moet zijn. Ik zei dat ik vorig jaar 6 US Dollar betaalde en nu niet meer dan dat ga betalen; het werkte. Ik deelde de tuk tuk met een Australier, die Otres Beach ook wel zag zitten. Op Otres beach was het verdacht rustig, maar heel tegenstrijdig; Zo goed als alle hostels zaten vol. Uiteindelijk vonden we een hostel, een soort boomhut voor 6 personen. De kwaliteit en vooral het ontwerp hebben iets weg van mijn (boom)hutten die ik bouwde toen ik 11 was; Bij iedere beweging schudde de hele constructive, maar het kraakte niet. Maargoed, er was een dak boven mijn hoofd en ze hadden koud bier, er was zelfs een waakkat die zich stationeerde in mijn bed. Mijn boomhut zat 7,4 meter van het water, waar de hele dag zon was, het eten was er goed en de sfeer was heel relaxed.

De meiden van KL en Siem Reap waren al op Otres Beach en gingen een dagtour doen, op een grote boot wat eilandjes bezoeken, beetje zwemmen en van een rots springen. Het was leuk, de schelpen op de rots scherp, maar voorrnamelijk was het warm.

De omgeving van Otres Beach heb ik verkend op de scooter, om werkelijk in the middle of nowhere een brommertje tegen boom te zien staan. Meneer was moe en besloot daar een dutje te doen. Waarom niet? De stad Sihanouk Ville zelf vond ik suf, daar ben ik dan ook niet te lang geweest.

In des avond was ere en Jungle Party, dit feestje is veelbesproken dus ik moest er bij zijn. Met een groepje pakten we de tuk tuk erheen, Entrée was 5 US Dollar, een biertje 1 US Dollar. Dat zijn prijzen! Er was een reuzenrad die onmogelijk in gebruik genomen zou mogen worden in Europa, maar we waren immers in Azie. Bij terugkomst hebben we gezwommen in de zee, het water is immers nog steeds een heerlijke temperatuur. Wat lichtgevend plankton besloot ons te vergezellen.

Het Ierse stel was ook in Sihanouk Ville, zij verbleven in een Hotel in het centrum. Een hotel met zwembad, met zoet water. Daar heb ik Chinezen geprobeerd te leren zwemmen, tevergeefs. Samen met het zoontje van de eigenaar speelden we in het zwembad. Hij nodigde ons uit om de volgende dag op zijn verjaardag te komen.

Leek me een prima plan. De volgende dag kochten we 2 waterpistolen als cadeau en gingen we naar de fuif. Jessy was behoorlijk blij met zijn cadeau’s, zijn zusje ook. De kids vonden het geweldig om met Westerse mensen een watergevecht te houden, voor ons was het geen straf. Er was heerlijke curry en zelfs taart! Een geslaagd feestje.

Otres Beach had iets magisch. De wegen zijn onverhard en de koeien lopen los over straat. De gebouwen zijn veelal houtje touwtje gebouwd en bij mijn lievelings restaurant zat je half in de woonkamer van de eigenaar. Het eten was er heerlijk en goed geprijsd. De milkshakes waren alleen beschikbaar als de stroom niet was uitgevallen en de WC was aan de overkant van de straat. In de bosjes.. Het meest opmerklijke vond ik een actie van de gastvrouw; Ze had jeuk op haar rug en kwam er met haar handen niet bij. Ze pakte eetstokje s van de tafel en krabte even op haar rug. Mission accomplished, maar ze stopte de eetstokjes gewoon weer terug in de bak op de tafel. Beetje vreemd, ik besloot voortaan met mes en vork te eten.

Vanaf Otres Beach ging ik richting Koh Rong Samloem. Op dit eiland is er maar 12 uur per dag stroom. Mij was verteld dat het hier behoorlijk mooi was,maar vooral rustig. Prima plek om bij te kunnen komen van de biertjes op Otres Beach. Ik pakte de boot naar het eiland. Bij aankomst zag ik een oude bekende staan; een Nederlandse meid die ik had leren kennen in Chiang Mai, later kwam ik haar nog tegen in Siem Reap en nu hier. Ze hadden een bed over in hun accomodatie,die mocht ik wel gebruiken. Het was een slaapplek met een geweldig uitzicht. Uitzicht over een wit strand, een paradijsje. Na een welverdiende middagslaap liepen we door de bossen naar de andere kant van het eiland om de zon daar onder te zien gaan. Het was stiekum een flinke tocht, maar het was het waard. Aan de andere kant van het eiland was het nog rustiger en vanaf de pier konden we de zon in de zee zien zakken. De weg terug was wederom een klim, maar ik merkte dat ik de beweging wel kon gebruiken.

Dag 2 op Koh Rong Samloem ; ik had een hostel gevonden in het noorden van het eiland. Daar kon je te voet niet komen, enkel met de boot en die vertrok tussen 4 en 6. Een zogeheten bevoorradingsboot. Deze boot voorziet alle kleine dorpjes op het eiland van alles wat ze nodig hebben. Samen met 5 andere toeristen zaten we op het bovenste dek van de boot. Er lag een matras,zodat we heerlijk konden zitten maar vooral de werkzaamheden van de bootlieden konden aanschouwen. Het was de eerste keer dat ik locals hard zag werken, maar wat mij het meest verbaaste was het feit dat alles foutloos ging. Het was geweldig om getuige te zijn van het betere gooi en smijtwerk uit Cambodja.

We kwamen aan in een klein vissersdorpje op M’pai Bay. Vanaf de boot kon ik al zien dat het een briljante ervaring zou worden. Het Hostel werd gerund door een Deen,die dit geweldig deed. De kamers waren schoon, de bedden lang genoeg en het eten stond al op tafel. Samen met de andere gasten aten we aan de grote tafel met op de achtergrond het geluid van een bruiloft. Een bruiloft duurt hier 2 dagen; Op dag 1 wordt er veel gebeden en worden er verhalen verteld over het gelukkige stel. Ik kreeg overigens het gevoel dat het niemand wat interesseerde. Op de 2 wordt er daadwerkelijk getrouwd, het hele dorp was uitgenodigd en ook de toeristen mochten later op de avond aansluiten. Nadat ik met 2 geweldige veel etende Britten had gegeten bij het onbeperkt eten buffet, gingen we naar de fuif. Overigens, de leftovers van het buffet gingen naar de locals, prima idée! Dus, de bruiloft. De gasten waren inmiddels beschonken en dansten al lopend om een tafel. Hierbij bewegen de vrouwen sierlijk hun handen en doen de mannen iets lomper. Maar, ze lopen dus rondjes. Daar stonden we dan, 3 westerse gasten, 2 koppen groter dan de locals. We deden mee, zij vonden het geweldig en elk rondje om te tafel was anders. Dat verbaasde me niks. Af en toen knalde de DJ er een westers nummer in. Westerse nummers liggen goed bij de jeugd en zij dansen hier dan ook behoorlijk op. De oudere generatie had er wat meer moeite mee,vooral met het ritme gevoel en dat was vermakkelijk om te zien. Ik besloot om ook uit het ritme te dansen,niemand keek er gek van op.

Samen met 2 meiden uit mijn hostel heb ik nog een wandeling gemaakt over het eiland, we kwamen uit bij een Marine basis. Bij een marine basis verwacht ik structuur, afgetrainde mariniers en beveiliging. Hier was het, bierbuiken, lege blikken bier en oude meuk. Ze klooien maar wat aan en boden mij zelfs een biertje aan. Goed besteed geld van de overheid dus.

Ik heb oprecht genoten van het kleine vissersdorp op M’pai Bay, van de Britten met hun geweldige accent maar vooral hun briljant droge humor maar vooral van het feit dat de locals je opnemen in hun dageljikse bezigheden. Ze willen je niks verkopen, geen tuktuks, geen massage, niks. Na 2 nachten heb ik deze toffe plaats verlaten, om op het vaste land Kampot te bezoeken, waarover ik later meer ga vertellen. Morgen vertrek ik naar Vietnam, als mijn visum tenminste rond is.

Tot schnell!!

Yours truly.

Quotes:

Gezien bij een bar op Koh Rong Samloem; Don’t be shy,say hi!

Een local in Kampot, aan wie ik de weg vroeg; “Why you drink Fanta? Fanta is for girls, man drink beer!