beingawesomeinasia.reismee.nl

Van Zuid naar Noord

Kampot is een heerlijk klein dorpje dat niet al te toeristisch is, hoewel het aantal mensen dat op je staat te wachten bij de bushaltes je anders zal doen denken. Een klein rondje gelopen, slaapplek gevonden, tas gedropt en een klein dutje gedaan. Het was warm in Kampot, dus met het welverdiende dutje sloeg ik mooi de warmste periode van de dag over. Kampot kwam rustig aan tot leven, de mensen kwamen terug van hun werk buiten de stad en de tuk tuk bestuurders verzamelden in het midden van de stad om in een kringetje hun locale sport te spelen; Hooghouden van een shuttle, vergelijkbaar met die van badminton, maar dan doen zij het met hun voeten. Ze zijn er nog eens verrekte goed in ook. Ik mocht meedoen, wederom een teleurstelling voor mij; geen talent. Maar ze konden mijn inzet waarderen, wat bleek uit een hoop geluid en gelach. In de buurt van Kampot heb je een Bokor gebied, waar ze dagelijks tours voor organiseren. Leek me wel leuk, zo in een busje een beetje rondkarren en fotos maken. Ik trof in mijn bus 7 Franse meiden, waarvan er welgeteld 1 bereid was/kon Engels te spreken. De omgeving is mooi maar de tour was niks boeiends, echt opgezet om toeristen te lokken, maar het vulde mooi mijn dag die ik afsloot met een boottocht over de rivier om daar de zon achter de Bergen onder te zien gaan. Dat was een mooie tocht, ik heb zelfs vuurvliegen gezien. Op het eerste gezicht leek het meer kerstverlichting van de Xenos die af en toe faalde, later zag ik ze dan ook echt rondvliegen. Best tof.

In Kampot heb ik mijn visum aangevraagd voor Vietnam, een process dat vanaf daar 2 dagen duurt, Ik wilde niet langer blijven in Kampot dus besloot, op aanraden van mijn als enige Engels sprekende Franse reisgenoot, deze 2 dagen uit te zitten op Rabbit Eiland. Samen met 2 in Zwisterland studerende Duitsers huurde ik een Bungalow aan het strand, een strand dat ten opzichte van de rest van het kleine eiland behoorlijk schoon was. Omdat het eiland zo klein was, leek het ons leuk om er omheen te zwemmen, lopen en klimmen. Zodra we het strand verlieten waar we verbleven, schrokken we gigantisch van de rommel op het eiland. Ongekend, zo smerig. Ze doen er niks aan, boeit ze niet. Met onze Westerse manier van denken bedachten we al gauw manieren om de rommel op te ruimen maar vooral een manier om het opgeruimd te houden. Iets dat ik absoluut niet zie gebeuren in Cambodja. Zonde, zeker omdat het zo eenvoudig kan zijn. Na een barre tocht op blote voeten waren we het eiland rondgelopen. Er was verder niks te doen dan in een hangmat een boekje te lezen en te kaarten. Dit deden we dan ook maar, naast het entertainment dat wij kregen middels de vrij bijzondere levensopvattingen van een vreemde Australier. Wij konden er om lachen, hij had niet door dat we sarcastisch waren.

Terug naar Kampot, waar ze trouwens graag Jeu de Boules spelen en stokbrood eten, Visum ophalen en richting Vietnam. Ik had een busticket geboekt naar Can Tho, leek me wel tof en het was immers in het Zuiden van Vietnam, van waar ik naar het Noorden wil gaan reizen. De meestgestelde vraag onder reizigers in Vietnam; “Reis je van Noord naar Zuid of van Zuid naar Noord?”

De busrit was een nieuwe ervaring. Zodra we de grens over waren, begon het wereldkampioenschap toeteren. Ik was al heel wat gewend op het gebied van toeteren, maar dit was echt above and beyond. Al snel concludeerde ik dat ze de bussen beter kunnen uitrusten met een toeter die constant aanstaat, die de bestuurder van vervolgens zo nu en dan kan onderbreken. Het ging er wild aan toe op de smalle straten langs het water, maar de bus kwam veilig aan in Can Tho. Het was inmiddels donker en ik had geen accomodatie, maar wel een idée waar ik heen wilde. Op het www had ik gelezen over een plek 5 km buiten de drukke stad. Ik vroeg een taxi chauffeur om mij hier te brengen, 10 minuten later stond ik in the middle of nowhere, waar volgens de chauffeur het hostel moest zitten. Ik vond het maar raar, maar besloot het maar te gaan checken. Het klopte, het hostel zat er en het was nog briljanter dan ik had verwacht. Ze hadden gelukkig nog 1 slaapplek in de dorm over, die ik graag wilde hebben. Na een potje kaarten en 2 biertje besloot ik naar mijn dorm te gaan. Om bij de dorms te komen moest je de rivier oversteken middels een touwbrug, echt tof. Dat voelde behoorlijk avontuurlijk, het nemen van een risico om zonder een boeking in het donker naar deze plek te gaan beloonde mij direct.

De volgende ochtend gingen we om 6 uur in des ochtends met de boot over de Mekong Delta om de Floating Market te zien bij zonsopkomst. Deze markt is, jawel, op de rivier. Hier worden de grote aantallen van groente en fruit verkocht om vervolgens op het land verdeeld te worden onder de kleine ondernemers. Een hele happening, leuk om te zien. We gingen aan land om daar een andere markt te bekijken. We mochten vanalles proeven en aanschouwen hoe onhygienisch de mensen daar hun waar verkopen. Niks gekoeld, soms zelfs op de vloer en de meest vreemde producten kwamen voorbij. Na dit schouwspel gingen we met de boot terug naar het hostel, om een geode maaltijd te nuttigen als bodem voor een fietsttocht. De fietsttocht was door de kleine dorpjes buiten Can Tho, in de dorpjes waar de kinderen nog rennend achter je aankomen en met een glimlach naar je zwaaien. We stopten bij een basisschool, waar enkel kinderen heen kunnen als hun ouders genoeg geld hebben. De kinderen hadden ongetwijfeld vaker blanke toeristen gezien, maar mijn huid bleef bijzonder voor hen. Heel voorzichtig kwamen ze op me aflopen en ze stelden zich netjes voor in het Engels, waarna ze mijn huid toch wel even wilden aanraken. We bezochten wat locale bedrijfjes en gingen daarna terug naar het hostel. Kwam goed uit, want een dutje kon ik wel gebruiken. Na een iets uit de hand gelopen dutje ging ik naar de gemeenschappelijke ruimte om een boekje te lezen. Ik hoorde dat een Canadees gezin een taxi had besteld om naar de stad van Can Tho te gaan, ik vroeg of met hen mee mocht. Het mocht. Mooi, scheelt toch weer. De dochter bleek te werken in de hoofdstad van Vietnam en haar ouders waren op bezoek. We gingen de stad in, beetje rondlopen, voor mij was dit de eerste keer om de sfeer van een Vietnamese stad te proeven. Het was druk, veel scooters, toeters en knipperende lichten overal. De locals waren heel vriendelijk, de jongere generatie vind het leuk om buitenlanders aan te spreken, maar ook om met hen op de foto te gaan. Het lijkt bijna alsof ze blij zijn dat je ervoor hebt gekozen om hun stad te bezoeken. Iets wat ik in Cambodja bijna niet heb ervaren. Tijd om naar huis te gaan, biertje gedronken, kaartspel gespeeld en voor een verantwoord aantal uur waterpas gelegen. De volgende dag wilde ik naar de hoofdstad gaan; Ho Chi Minh, vernoemd naar de grote leider. Met de tips van de in de hoofdstad werkende dochter, ging ik samen met een Duitser uit mijn hostel met de bus op pad. Ik was vrij verbaasd, alles was in details goed geregeld; de bus vertrok op tijd vanaf de afgesproken plek.

Ho Chi Minh is groot, onderverdeeld in districten maar vooral dichtbevolkt en het nummer 1 vervoersmiddel is een scooter/motor. Ik had de verhalen gehoord over het gekkenhuis in het verkeer daar, maar om het echt mee te maken vond ik wel bijzonder. Een heerlijk voorbeeld van georganiseerde chaos, waarbij alles goed lijkt te gaan. Als je oversteekt bewegen de scooters als een zwerm vissen om je heen zonder je te raken. Ik ben er bijna van overtuigd dat je geblinddoekt kan oversteken en veilig kan aankomen. Heb het niet geprobeerd, maar wellicht kan ik het eens voorstellen om te laten testen door Mythbuster van Discovery Channel.

Mijn Ierde vrienden waren al 1 dag in de hoofdstad en we hadden afgesproken om in des avonds 1 biertje te gaan drinken. Ik wist ongeveer waar ze zaten, zoals bijna alle backpackers verbleven ook zij in district 1. Na 6 minuten en 27 seconden lopen kwam ik ze tegen. We dronken een biertje en nog 1. Het was gezellig.

De volgende dag ging ik met hen naar het WarMuseum. Best confronterend. De Amerikanen waren niet zo aardig voor Vietnam en de Vietnamese regering laat duidelijk blijken in het museum dat ze hier alles behalve blij mee waren. Ik heb er 2 uur rondgelopen, het was 2 uur anti-Amerika. Na het museum gingen we, op aanraden van de Canadese dochter, naar een bar in een district ver van het backpackers gedeelte. Middenin een wijk vol expacts. Toffe plek, beetje gehangen en van de live muziek genoten.

In de avond ging ik op uitnodiging van het Canadese gezin mee uit eten om in een restaurant vol locals Hot Pot te eten. Best leuk. Beetje groenten en vlees in een pot hete soep mikken. Ik heb zelfs sushi gegeten voor het eerst in mijn leven, niet slecht.

Na 2 nachten in het drukke Ho Chi Minh vond ik het prima om de stad te verlaten, samen met het Ierse stel. Dalat kozen we, mooi richting het noorden. De temperatuur zou wat aangenamer zijn en de omgeving is mooi en biedt veel mogelijkheden voor vermaak overdag. Het was inderdaad een stuk minder warm, bijna koud. Ik moest in de ochtend wel een vest aantrekken om niet constant te trillen. We waren maar 1 volle dag in Dalat. Daar iedereen voor canyoning gaat in Dalat, hebben wij dit overgeslagen; we vonden het te koud en rondrijden op de scooters vonden we stiekum ook een geode dagbesteding. Er was een roddelbaan, daar ben ik 2 keer afgeweest. De eerste keer kon ik helaas niet op volle vaart naar beneden, om de mensen voor mij waarschijnlijk werden afgeremd door hun paraplus. Sinds ze toch stilstonden, besloten ze ook maar foto’s te maken. Geeft niks hoor ik wacht wel.

Na eigenlijk een periode van bijkomen in het in des avonds uitgestorven Dalat vonden we het tijd om meer richting het noorden te gaan. Volgende stop, Hoi An. Volgens de vele internetsites en reisboekjes moet dit de nummer 1 attractie zijn van Vietnam. Dat beloofde een hoop goeds. Mocht ook wel, want de busreis inclusief overstap duurde een ruime 15 uur. Gelukkig was het een slaapbus zonder locals in je bed.

Over Hoi An later meer. Ik loop achter met mijn verhalen, maar vind mijn verhaal voor deze keer wel lang genoeg. Inmiddels ben ik behoorlijk noordelijk; Hanoi, niet te verwarren met Hoi An. Toffe stad, maar hierover later meer, het volgende verhaal zal niet te lang op zich laten wachten.

ChĂ o b?n!

Quotes.

Door Sean de Ier tijdens het eten: “If you find a cockroach in your soup, don’t tell the staff because they will charge you for it!”

Door Laurens van Wieringen: “It’s just easier to take it easy”

Reacties

Reacties

Tim

Supertof weer man! Ik weet zeker dat Vietnam een beter land is met jou erbij. Ik heb overigens een filmpje gezien van een geblinddoekte voetganger die daar de weg over stak, ging inderdaad goed!
Goeie laatste quote weer! Ik voel hem man!

Sebastiaan

Ik moest weer hardop lachen. Gelukkig deze keer niet uit hoeven leggen aan collega's wat ik aan het doen was.

Have fun!

mam

Wat een belevenissen, Laurens.
Ik heb er weer van genoten.
Ben blij, dat ik nu niet lang hoef te wachten op je volgende verhaal.
mam

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!