We waren in Dalat, waar we niet hebben gedaan waar iedereen eigenlijk voor naar Dalat komt. Maar er was een “Crazyhouse”. Dit is een attractie voor iedereen, maar vooral voor grote mensen die zich weer klein willen voelen. Het Crazyhouse is een beetje Efteling achtig met verborgen kamers en bijzondere gangetjes en bruggen. Ik heb geprobeerd aan meerdere mensen uit te leggen hoe het voelt om daar rond te lopen, mijn poging gaat als volgt: Ronddwalen in het Crazyhouse van Dalat voelt alsof je als klein kind in het geheimzinnige grote vrijstaande huis van de buurman mag rondslenteren. Dat is mijn beste poging, echt.

De bus richting Hoi An was een ruime 15 uur, met een overstaptijd van 2 uur in Nah Trang. Gezellig is Nah Trang niet. Het tourisme is toegespits op de Russische buffetmisbruikers, maar de stranden zagen er mooi uit. De nachtbus naar Hoi An was prima, boekje lezen en geslapen. We kamen aan in Hoi An in de vroege ochtend, zonder een reservering te hebben. Ik had de tip gekregen om aan het strand te verblijven, er staan de wat veredelde bamboo hutjes op rolafstand van het strand. Bij aankomst bleek deze toko nogal hoge prijzen te hanteren, de booking.com app leerde ons dat we voor minder geld in een veel toffere plek konden blijven, ook aan het strand. Goede keuze bleek al snel; De tent was pas 2 maanden open en de bedden waren behoorlijk groot maar vooral comfortabel. Iets dat in mijn reis tot dusver vrij schaars is geweest. Niet te vergeten de douche, die niet de gebruikelijke Manneke Pis straal had, maar een geode straal. Bij de overgeprijsde bamboo toko waren we, ondanks dat we daar niet verbleven, wel uitgenodigd om mee te gaan vissen met locals. Zij doen dit in een te groot uitgevallen fruitmand, met 1 pedel. Ongekend. Op het strand hebben we de netten in een U-vorm uitgezet in het water, waarbij de uiteinden logischerwijs op het strand bleven. Zodra alles was uitgezet, konden we de netten binnenhalen. Dit doen de locals normaalgesprokken met zn 2-en. Wij waren met een veel grotere groep, maar het bleef alsnog een behoorlijk uitputtingsslag. Gelukkig kwam uiteindelijk het halve strand ons helpen. De opbrengst was prima, maar ik had meer calorieen verbrand dan binnengehaald aan vis. Zie ook: https://www.youtube.com/watch?v=LVO5swQvB7Y

Hoi An is, zoals iedereen beweert, inderaad heel tof. Leuk oud stadje met behoorlijk veel restaurants, nog meer kledingmakers. Hoi An staat bekend om haar eten, maar absoluut om haar kledingmakers. De Frans-Vietnamese keuken is meer dan fijn, ik heb geprobeerd zoveel mogelijk verschillende gerechten te eten. Werkelijk alles was lekker, zelfs mijn zelfgekookte gerechten. Na ruim 2 maanden niet zelf gekookt te hebben leek een kookcursus mij een goed idée. Veel te vroeg in de ochtend ging ik samen met het Ierse stel op de brommert richting de cursus. Het voelde vertrouwd om ergens te laat aan te komen en de hele groep te laten wachten. Al gauw gingen we naar de Old Market om ingredienten in te slaan. We gingen terug naar het klaslokaal om aan de slag te gaan. Alles werd eerst duidelijk uitgelegd en voorgedaan, waarna we zelf aan de slag gingen. Ik heb mijn wenkbrauwen nog en mijn buikspieren getraind door behoorlijk te lachen om het resultaat van mijn zelfgemaakte garnalen springroll. Absoluut niet Allerhande waardig, het smaakte erg goed daarentegen. Ik vond de kookcursus een groot succes!

Een pak laten maken kon niet ontbreken. Van een Nederlander die ik eerder had ontmoet kreeg ik de tip om naar Mr. Xe te gaan. Het voelde daar ook vertrouwd dus we gingen aan de slag met mijn wensen en de maten. Ik voelde me echt een koning, maar ook een reus. Mr Xe is niet zo groot, met een soepele swing gooide hij zijn meetlint om mijn nek. Alle maten werden keurig genoteerd en door iemand anders nagemeten. Toen ik de kleuren en mijn speciale wensen doorgaf vroeg Mr. Xe of ik het zeker wist. Absoluut, maken die hap. 24-uur laten kon ik voor de eerste pas sessie komen. Als gegoten, de broek moest iets ingekort worden en ik wilde andere knopen. De volgende dag was alles klaar en kon ik het ophalen. Mr. Xe had weer een tevreden klant.

Hoi An is heerlijk, de sfeer in de avond is geweldig en de mensen zijn niet te opdringerig. Iets dat je wel verwacht van een dergelijke toeristische plek. Het eten is goed en het strand is heerlijk, vooral verfrissend. De rit vanaf het strand naar het stadje is prima te doen op de fiets, maar makkelijker met de brommert.

Heel random kwam ik, tijdens mijn fietstocht naar het stadje, het broertje van Sjoerd en zijn levenvergezel tegen in Hoi An, dat gebeurt in Vietnam, je komt mensen heel random tegen. Soms meerdere malen. Je kunt er bijna op wachten.

Na 5 nachten in Hoi An werd het tijd voor iets nieuws, er is immers zoveel meer te zien in Vietnam. Volgende bestemming: Hue. Vervoersmiddel: Scooter. Geschatte reistijd: 6 uur. Via: Hai Van Pass. De Hai Van Pass is mooi, echt heel mooi maar vooral heerlijk om met de scooter te doen. Het Ierse stel op een scooter, ik had een Deense deerne achterop. Overal waar je kijkt is het mooi, bijkomend voordeel is dat het aanzienlijk rustig is op de wegen, omdat het meeste verkeer de tunnels nemen. Echt genoten, onderweg nog een verfrissende duik genomen in de ietwat moeilijk vindbare Elephant Springs. Top dag. Eenmaal aangekomen in Hue werden al gauw onze backpacks gebracht en de scooters opgehaald. Tijd voor eten. De Deense, een veel te goed voorbereidde vakantieganger, wist exact waar de goede eettoko’s in Hue zaten. Jawel, helemaal aan de andere kant van de stad, een goede 32 minuten lopen. Maar het eten was goed! Bijna veel te goed voor een backpacker, maar zo nu en dan moet dat kunnen.

Voor de volgende dag had de Deense stresskip alles al in details voorbereid en ingelezen over te bezienswaardigheden. Best handig, ik kon zo aansluiten. First stop: Forbidden City. Een door stadsmuren omgeven stad, waar een koning leefde samen met zijn 36 vrouwen en veel te veel kids. Best tof om te zien, vooral indrukwekkend dat dat allemaal mogelijk was in die tijd. Next stop: Een middelbare school, waar je als tourist gewoon in mag en kan rondneuzen. De leerlingen zijn in mijn beleving veel te serieus en behoorlijk ijverig met hun sommetjes bezig. In mijn tijd was dat wel anders, met een negatieve impact op de bloeddruk van mijn docenten. In des avond volgens de reisgids van de Deense weer een restaurant bezocht. Wederom veel te fancy voor backpackers, maar dit keer beter betaalbaar en erg lekker. 2 nachten in Hue is wel genoeg, op naar Phong Nha.

Phong Nha heeft een bijzonder mooi natuurlijk park en stad bekend om haar grotten. Op de scooter bezochten we de grotten; Paradise Cave en Dark Cave. Om heel eerlijk te zijn; dit vond ik werkelijk geen zak aan. Joepie, deze grot is groot dus laten we veel te veel betalen er in rondlopen. Niet mijn ding. De Dark Cave was al iets beter, je ging er heen met een kabelbaan om vervolgens het laatste stukje te zwemmen. Het is, zoals de naam doet vermoeden, erg donker. Het leukste aan de Dark Cave was het modderbad. Beetje smijten met modder, maar vooral het blijven drijven op de modder was erg comfortabel. Na een flinke douchebeurt gingen we op weg naar het hostel, in het kleine dorpje. We hadden een verkeerde afslag genomen, iets dat eigelijk juist heel goed uitpakte. De omgeving is zo ontzettend gaaf, het voelt behoorlijk vrij om daar een beetje rond te karren. Zo vrij, dat ik vergat dat we bijna door onze benzine heen waren. We besloten om te keren, maar helaas, de bezine was op. Sta je dan, in the middle of nowhere. De zon gaat bijna onder en je bent 15 km van het dorpje. We hadden het geluk dat we, na een kleine 500 meter duwen, een aanzienlijke afstand konden afleggen dankzij de zwaartekracht. We kwamen aan bij een huis en vroegen of we bezine konden kopen. Dat kon absoluut, voor de prijs van een weeksalaris van een gemiddelde Vietnamees voor een halve liter. Gelukkig kwamen we 2 backpackers tegen die op motor aan het rondtrekken waren. Ze hadden een litertje bezine over voor de inkoopprijs. Perfect. Op naar het dorp, paar biertjes gedaan en besloten dat ik de volgende dag weer die route wilde rijden, simpelweg omdat het het mooiste stuk natuur is dat ik ooit heb gezien. Mooier dan de Hai Van Pass, zonder twijfel. Een Duitse miep hoorde mij hierover praten en besloot ook een scooter te huren en mee te rijden. Na een kleine 5 uur karren en een houten kont kwamen we weer aan in het dorpje. Ik heb geprobeerd een video te maken van de rit, hopelijk is het gelukt.

Genoeg gedaan in Phong Nha, mijn slaapbus zou een paar uur later vertrekken, richting Ninh Binh. Wederom een plaats waar toeristen heen gaan voor de natuur. Het was op de route, dus ik besloot het een kans te geven.

Hierover later meer, voor nu is dit verhaal wel lang genoeg. As we speak zit ik in Pai, Noord Thailand. In hetzelfde internet café als waar ik mijn eerste verhaal heb getyped, maar dan een andere stoel. Hier slijt ik mijn laatste dagen voordat ik richting Bangkok ga voor mijn terugvlucht.

Tot de volgende keer maar weer!

Laurens