Travel is the only thing you can buy that makes you richer.

Rond een uurtje 6 kwamen we met de nachtbus aan in Ninh Binh. Ik had nog geen accommodatie geregeld dus dat was het eerste wat ik moest regelen op via de WiFi van een ander hostel. Ik vond een hostel dat mij prima leek, dus ging er heen lopen. Eenmaal aangekomen bleek dat ik nog meer lotgenoten had; zij waren ook rond dit tijdstip met de bus aangekomen. Het hostel gaf ons een warm welkom en bakte verrassend goede bananen pannenkoeken voor ons. Vrij kort hierna mochten we al onze kamers in, om nog even een paar uurtjes bij te slapen. Met een Nederlandse meid had ik om 10 uur afgesproken de omgeving te verkennen, zodat er nog even 3 uur geslapen kon worden. Ninh Binh heeft prachtige natuur die je kan verkennen op een bootje, een local roeit. Ze roeien hier niet met hun armen, maar met hun benen. Dat ziet er vrij apart uit, ik heb het op film. Elke keer als ik dat filmpje terugkijk moet ik lachen. Tijdens het varen zagen we berggeitjes. Het ziet er zo onnatuurlijk uit dat deze beesten op de smalle randen op de rotsen de zwaartekracht trotseren, maar ze zij er behoorlijk goed in. Na de boottocht de omgeving verder verkend op de fiets, het is daar allemaal niet zo uitgestrekt. Wat tempels gezien voor de veranderingen, er waren gelukkig ook nog souvenirshops. Super! Alles sluit vrij vroeg in Ninh Binh, dus het avondprogramma bestond uit een kaartspel spelen in het hostel. Zo lig je er nog eens vroeg in, zodat je de volgende dag weer vroeg uit de veren kan. Wederom met de Nederlandse deerne op de fiets rondgereden. Nog geprobeerd een uitzichtpunt gratis binnen te komen, omdat zij het belachelijk bedrag van omgerekend 5 euro vroegen voor het aanbieden van een trap. Poging mislukt, ze hadden ons door en we moesten betalen. Daar wilde ik niet aan mee werken, op naar het volgende. We gingen naar een Hostel waar ik eigenlijk wilde verblijven maar helaas vol was. Gewoon om te kijken wat ik miste. Uiteindelijk hebben we daar een flink gechild, beetje gegeten en gedronken maar vooral genoten van het mooie uitzicht. Vrij kort hierna pakten we de bus naar Hanoi. In de bus zat ook een Italiaan die ik eerder in Vietnam al had gesproken, we zaten in verschillende hostel maar spraken af om in de avond een biertje te drinken. We eindigden in Club 1900, waar vooral de rijke locals komen housen. De muziek is erg Westers en de locals waren bang dat hun vrouwen er met Westerlingen vandoor gingen; als we langsliepen trokken zij hun date dicht tegen zich aan. Leuk. We gingen niet te laat naar huis, omdat we de volgende ochtend naar het Mausaleum van Ho Chi Minh wilden gaan. Die bleek dicht op maandag, maar we mochten we zijn park in. We kwamen bij de receptie van het park om te vragen of zij weten wanneer wij wel het Mausaleum in konden. Vervolgens sloten zij de deuren achter ons en zeiden ze dat we nu een kaartje moesten kopen, omdat we immers als binnen waren. Nadat de Italiaan en ik hierover uitgelachen waren, hebben we ze duidelijk kunnen maken dat we absoluut dat park niet in wilden. Te veel parapluutjes.

Hierna hebben we de stad wat verkend te voet en tickets geboekt voor een waterpuppet show. Ik had eigenlijk geen idee wat het was, maar had van andere mensen gehoord dat het een must see was. Prima, ticket geboekt en er bleek nog tijd voor een middagdutje. De waterpuppet show vond ik behoorlijk grappig, heb vaak hardop gelachen terwijl eigenlijk de rest van de zaal stil was. De humor was zo flauw en soms erg slecht, maar dat vond ik juist briljant! Overigens duurde de show bijna 30 minuten korter dan dat zij aangaven, slimme verkooptruc wel.

In de avond maar weer een poging gewaagd om uit te gaan, eerst een hapje eten; op veel te kleine plastic stoeltjes met de knieen in de nek barbecueën op je eigen tafel. Het was erg lekker en het bier was maar 12 eurocent per glas, die ik zelf mocht tappen. Aan het einde van de avond vroeg hij aan mij hoeveel we er op hadden, dat aantal moest ik dan ook betalen. Heerlijk dat vertrouwen, dat dat nog bestaat! We sloten aan bij pubcrawl van een ander hostel. Was prima, zo kom je nog eens op plekken die je anders nooit zou vinden. Overleefd. Vanuit Hanoi gingen we richtig Ha Long bay. Gezellig, met de rest van de wereld ongeveer. Het is druk daar, de boten varen af en aan en ze vragen belachelijk prijzen voor een overnachting op een boot. Maargoed, ik was in de buurt en het scheen een mooie ervaring te zijn. Het varen door de eiland is inderaad erg mooi, rustgevend vooral. We mochten vanaf de boot in het water springen en we bezochten de saaiste grot ooit. Wat eigenlijk juist heel grappig was, omdat de gids er nog wat van probeerde te maken terwijl de hele groep constant moest lachen omdat het werkelijk te sneu voor woorden was. Goed voor het groepsgevoel. Terug naar de boot, waar ons een verrassend goede maaltijd stond te wachten. Bier was onbeperkt inbegrepen, maar voor maximaal 1 uur. Karaoke volgde, einde. In Vietnam ben ik meerdere keren geweigerd bij een karaoke tent, waarschijnlijk omdat ze stiekem in plaats van karaoke voor het zingen de kerk uit gaan. Althans, die geruchten heb ik gehoord. Een tweetal Britten maakte er een goede show van, tot ergernis van de crew op de boot. Zij nemen karaoke blijkbaar heel serieus. Wij hadden een mooie tijd. De volgende ochtend gingen we kanoën. Vet vermoeiend, vooral omdat we binnen 40 minuten terug moesten zijn.

Terug naar Hanoi, voor een paar uur maar, omdat we met de nachtbus naar Sapa zouden gaan. Beetje eten en schoenen kopen voor het wandelen in Sapa. Ik was immers weer een paar schoenen verloren. Het valt niet mee om schoenen in maat 45 te kopen, die er ook nog eens een beetje knap uit zien. Maar het is gelukt. Op naar Sapa, de nachtbus kwam om 4 uur daar aan maar bleef nog 3 uur langer staan, zodat iedereen nog even kon knorren. Dat gold ook voor de buschauffeur, die het vervolgens voor iedereen onmogelijk maakte om te slapen dankzij zijn gesnurk. Ongekend, de grond trilde er bijna van, meerdere mensen hebben hem er op aangesproken maar het mocht niet baten.

We werden opgehaald door onze homestay mama’s. Eerst een goed ontbijtje voordat we een flinke wandeling zouden gaan maken. Het was inderdaad een stevige wandeling, maar het weer was goed en de groep was leuk. Eenmaal aangekomen bij het huis in the middle of nowhere, kregen we een behoorlijke maaltijd en happy water. Happy water, ook wel Rice Wine, is vrij sterk. Denk aan 40% of meer. We kregen een klein kopje om mee te proosten en vervolgens in 1 keer leeg te drinken. Na de hele groep gekke bekken zien trekken werden de kopjes bijgevuld. Jawel, nog een keer. Dit werd zo vaak herhaald dat ik de tel ben verloren. Het was een mooi feestje met een hele diverse groep. De wandeling van de volgende ochtend werd door omstandigheden een paar uur verzet, gelukkig maar. Ik besloot, omdat de locals dat ook konden, op mijn slippers te gaan. Het ging redelijk, heb maar een aantal keer mn voeten opengehaald. In de avond wachtte ons weer een heerlijke maaltijd, met helaas weer happy water. Dit keer wat beschaafder, er waren immers 2 gezinnen met kleine kids in het hostel aangekomen. Het werd een avondje beschaafd kaarten en mooi optijd onder de wol.

Na een korte maar pittige ochtend wandeling werden we weer bij de bus afgezet, richtig Hanoi. In de avond sloten we weer aan bij een pubcrawl. Deze keer met andere kroegen, een groot succes! De dag die erop volgend bestond voornamelijk uit bijslapen en chillen, om zo helemaal opgeladen in de nacht voor de laatste keer Hanoi onveilig te maken, dat is erg goed gelukt. Hanoi is een geweldige stad, heb mij hier oprecht goed vermaakt maar zeker ook dankzij de leuke mensen die ik om mij heen had. Vanuit Hanoi vloog ik terug naar Thailand, waar ik nog 2 weken had om te chillen.

Mijn trip richting Thailand was briljant, zeker gezien het feit dat ik niks gepland had;

Bus vanuit Hanoi naar vliegveld; Ik kwam aanlopen en de bus had nog 1 plek beschikbaar en zou vertrekken in 2 minuten. Aangekomen op het vliegveld bleek ik bij de verkeerde terminal te zijn, de bus gepakt naar de andere terminal. Ingecheck, douane en hup vliegen naar Bangkok. Veel te luxe overigens, maar Qatar was de goedkoopste optie. Aangekomen op Bangkok, vlekkeloos de duoane door en mn tas lag al op de band toen ik aankwam. Tas gepakt, hup in de metro richting het busstation. Vanaf de eindhalte ging ik achterop een motortaxi naar het busstation om de bus naar Chiang Mai te pakken. Die bleek binnen 11 minuten te vertrekken en was de laatste bus. Aangekomen in Chiang Mai, kon ik binnen 9 minuten mijn bus naar Pai pakken. Perfecte reis, onderweg heerlijk kunnen slapen en films gekeken in het vliegtuig en bus. In Pai had ik 11 dagen gepland om eigenlijk maximaal niks te doen. Lekker rustig aan, vooral op 1 plek. Pai heeft een geweldige sfeer, die ik moeilijk kan beschrijven maar de mensen die er geweest zijn weten vaak waar ik over praat. In Pai waren ook de 2 meiden waarmee ik vanaf Kuala Lumpur naar Siem Reap ben gevlogen; Ze heten Emilie en Lisanne en willen heel graag in mijn blog genoemd worden. Ik wist dat zij in Pai waren, maar kwam ze geheel random tegen op straat. Paar biertjes gehad, poolparty, een pubquiz gedaan en op de scooter een droogstaande waterval bezocht. Zij gingen na een aantal dagen weer richting Bangkok, ik bleef nog even in Pai. Zwemmen, Canyon getrotseerd, Muay Thai trainingen,in de avond live muziek, lekker eten en koningsdag. Heel Pai kleurde oranje, mooi om te zien. 2 dagen voordat ik weer naar huis vloog vanaf Bangkok, ging ik richting Bangkok. Op de weekend market wilde ik veel kleren en schoenen kopen. Schoenen lukte helaas niet, mijn maat was niet beschikbaar. Bangkok vind ik niet leuk; het was er warm, mensen zijn onaardig, het stinkt en ze proberen je constant op te lichten.

Op Schiphol kreeg ik een warm onthaal van vrienden en familie. Heel leuk. Zij waren allemaal vrij verbaasd dat ik als backpacker terugkwam in pak. Die had ik immers in Vietnam gekocht, waarom dan niet dragen? Een pak geeft je gauw aanzien, in Bangkok dachten ze dacht ik businessclass zou vliegen of dat ik crew was. Zelfs gezien het feit dat ik nog wel op slippers liep.

Nu zijn we terug op Nederlandse bodem. Inmiddels ben ik 2 weken thuis en kan ik terugkijken op een geweldige reis, waarin ik heel vaak buiten mn comfortzone zat, waarbij ik heel veel geweldige mensen heb leren keren, mensen die ik graag nog wil opzoeken. Gelukkig scheen de zon en kon ik slippers blijven lopen, in mijn korte broek. Er was een festival in Amersfoort waar ik veel mensen weer gezien en gesproken heb. Maar ik mis mijn leven in Azië behoorlijk. Geen plannen, doen waar je zin in hebt, elke dag lekker eten, mooi weer, nieuwe mensen en avonturen maar vooral geen idee hebben wat je te wachten staat. Het is goed om weer met beide benen op aarde te staan, zodat je het reizen ook blijft waarderen.

Een aantal feitjes op een rij:

• Aantal keren gestoken door muggen: 0x (Ze lusten mij niet)

• Aantal keren Pad Thai gegeten: 54x

• Aantal keren mijn hoofd gestoten: 0x

• Aantal keren gedaan alsof ik mijn hoofd stootte: 6x

• Aantal bezochtte eilanden: 6

• Aantal keren gelachen: ontelbaar

Bizarre ontmoetingen:

• Een Zweedse gast leerde ik kennen op de boot van Koh Phangan (Thailand), kwam hem later tegen op Koh Rong Samloen (Cambodja) waar hij mij vertelde dat hij mij ook had zien lopen in Kuala Lumpur. Daarna kwam ik hem tegen in Pai (Noorden van Thailand) en ben benieuwd waar ik hem nu tegen gaan komen!

• Belgische meiden, in de bus leren kenen in het Noorden van Vietnam, vanuit Ninh Binh, hen kwam ik een aantal weken later tegen in Pai, in mijn hostel

• Uiteraard het Ierse stel, die ik in mijn 3,5 maanden reizen op 7 plekken heb gezien!

• Een tweetal Britten die ik leerde kennen op een uithoek op van het eiland Koh Rong Samloen, kwam ik tegen in Pai.

• Een Duitse meid die ik leerde kennen in Siem Reap (Cambodja) kwam ik tegen op het bevrijdingsfestival in Wageningen.

Laurens’ tips voor op reis:

• Ga gewoon, anders doe je het nooit!

• Niet te dicht bij de Airco slapen

• Pak ook af en toe je rust. Lees: niet teveel zuipen en normaal slapen

• Neem weinig mee, vooral oude kleren. Wassen is makkelijk en goedkoop, net als kleren

• Altijd zeggen dat je voor de 5^e keer in Thailand bent, beter voor je onderhandelingspositie. ALTIJD afdingen, tenzij je het de mensen gunt, dan nit.

• Praat met mensen, zoveel mogelijk. Groen, paars, vierkant, lelijk of Duits. Doe het! Iedereen heeft een mooi verhaal. Dan wel over reizen en mooie plekken, als over het leven. Er gaat een wereld voor je open.

• Als je het naar je zin hebt op een plek, blijf dan langer als dat kan. Maar probeer op je hoogte punt weg te gaan, of iets daarvoor.

• Als de locals slecht Engels spreken, gebruik dan zo min mogelijk worden. Met steekwoorden kom je verder, veel verder!

• Neem speelkaarten mee, maar ook dobbelstenen

• Heb geen haast, maar dan ook echt niet. Ze zijn er allergisch voor in Azië. “Als je haast hebt, blijf je maar thuis” Aldus een wijs man

• Geniet van het moment, maar dan ook echt. Niet teveel WiFi pakken.

• Als backpackers je een plek of iets aanraden, vraag dan goed door WAAROM het zo tof is. Dat kan erg bepalend zijn en kan teleurstellingen voorkomen. Immers, interesses verschillen

• Reis met de nacht bus of trein, scheelt accommodatie en je ontmoet veel nieuwe mensen.

• Pak je verliezen, soms word je opgelicht maar het echt zonde van je tijd om er te lang bij stil te staan. Leer ervan!

• Check goed of je bank je geen extra kosten in rekening brengt voor pin transacties

• Neem Dollars mee, die wil iedereen wel

• Sluit je reis chill af, zorg dat je voor een iets langere tijd op 1 plek blijft, een plek waar je echt kan genieten, waar je je goed voelt en niet meer hoeft te reizen. (Deze tip kreeg ik van Tom van Dolderen, hij had gelijk)

• Als je trek hebt en snel wil eten met een groep: bestel dan hetzelfde, dan is het sneller klaar.

• Neem GEEN Lonely Planet mee, of een andere dergelijke reisgids. Het is veel avontuurlijker om zelf alles uit te zoeken. Zeker in Azië gaat dat heel makkelijk, maak je geen zorgen. Schrijf je eigen reisverhaal, het is jouw reis, niet die van een boek.

Mensen die ik wil bedanken:

• Mijn ouders, voor het stallen van mijn spullen

• Bob en Kevin, voor het tijdelijke briljante onderdak en stallen van mijn spullen

• Erik en Joris Sanderse, voor het vervoeren van mijn bank en de goede tip! (Zie eerste verhaal)

• Henk Schenk, voor de inentingen (www.prikangst.nl) (nee, ik heb geen prikangts)

• Babette van den Berg, voor haar motiverende gesprekken en het lenen van haar slotje

• Mijn vrienden, voor de onvoorwaarlijke steun, altijd. Uiteraard voor het warme welkom.

• Mijn zus, voor het gelukspoppetje dat duidelijk zijn werk heeft gedaan

• Mijn broer, voor de boeken die mij vermaakten tijdens de vele busritten

• Tom van Dolderen, voor zijn geweldige tip!

• Alle mensen die ik op reis heb ontmoet die dit tot een onvergetelijke tijd hebben gemaakt.

Tot zover de blog over mijn tijd in Azië. Tot de volgende keer!

Met bewolkte groet,

Laurens M. W. van Wieringen

PS. Mocht je vragen hebben over mijn reis, stel ze dan! Ik vind het wel leuk om wat herinneringen op te duikelen. MAAR, onvoorbereid op reis gaan vind ik nog steeds het beste!

Next time, bring more petrol!

We waren in Dalat, waar we niet hebben gedaan waar iedereen eigenlijk voor naar Dalat komt. Maar er was een “Crazyhouse”. Dit is een attractie voor iedereen, maar vooral voor grote mensen die zich weer klein willen voelen. Het Crazyhouse is een beetje Efteling achtig met verborgen kamers en bijzondere gangetjes en bruggen. Ik heb geprobeerd aan meerdere mensen uit te leggen hoe het voelt om daar rond te lopen, mijn poging gaat als volgt: Ronddwalen in het Crazyhouse van Dalat voelt alsof je als klein kind in het geheimzinnige grote vrijstaande huis van de buurman mag rondslenteren. Dat is mijn beste poging, echt.

De bus richting Hoi An was een ruime 15 uur, met een overstaptijd van 2 uur in Nah Trang. Gezellig is Nah Trang niet. Het tourisme is toegespits op de Russische buffetmisbruikers, maar de stranden zagen er mooi uit. De nachtbus naar Hoi An was prima, boekje lezen en geslapen. We kamen aan in Hoi An in de vroege ochtend, zonder een reservering te hebben. Ik had de tip gekregen om aan het strand te verblijven, er staan de wat veredelde bamboo hutjes op rolafstand van het strand. Bij aankomst bleek deze toko nogal hoge prijzen te hanteren, de booking.com app leerde ons dat we voor minder geld in een veel toffere plek konden blijven, ook aan het strand. Goede keuze bleek al snel; De tent was pas 2 maanden open en de bedden waren behoorlijk groot maar vooral comfortabel. Iets dat in mijn reis tot dusver vrij schaars is geweest. Niet te vergeten de douche, die niet de gebruikelijke Manneke Pis straal had, maar een geode straal. Bij de overgeprijsde bamboo toko waren we, ondanks dat we daar niet verbleven, wel uitgenodigd om mee te gaan vissen met locals. Zij doen dit in een te groot uitgevallen fruitmand, met 1 pedel. Ongekend. Op het strand hebben we de netten in een U-vorm uitgezet in het water, waarbij de uiteinden logischerwijs op het strand bleven. Zodra alles was uitgezet, konden we de netten binnenhalen. Dit doen de locals normaalgesprokken met zn 2-en. Wij waren met een veel grotere groep, maar het bleef alsnog een behoorlijk uitputtingsslag. Gelukkig kwam uiteindelijk het halve strand ons helpen. De opbrengst was prima, maar ik had meer calorieen verbrand dan binnengehaald aan vis. Zie ook: https://www.youtube.com/watch?v=LVO5swQvB7Y

Hoi An is, zoals iedereen beweert, inderaad heel tof. Leuk oud stadje met behoorlijk veel restaurants, nog meer kledingmakers. Hoi An staat bekend om haar eten, maar absoluut om haar kledingmakers. De Frans-Vietnamese keuken is meer dan fijn, ik heb geprobeerd zoveel mogelijk verschillende gerechten te eten. Werkelijk alles was lekker, zelfs mijn zelfgekookte gerechten. Na ruim 2 maanden niet zelf gekookt te hebben leek een kookcursus mij een goed idée. Veel te vroeg in de ochtend ging ik samen met het Ierse stel op de brommert richting de cursus. Het voelde vertrouwd om ergens te laat aan te komen en de hele groep te laten wachten. Al gauw gingen we naar de Old Market om ingredienten in te slaan. We gingen terug naar het klaslokaal om aan de slag te gaan. Alles werd eerst duidelijk uitgelegd en voorgedaan, waarna we zelf aan de slag gingen. Ik heb mijn wenkbrauwen nog en mijn buikspieren getraind door behoorlijk te lachen om het resultaat van mijn zelfgemaakte garnalen springroll. Absoluut niet Allerhande waardig, het smaakte erg goed daarentegen. Ik vond de kookcursus een groot succes!

Een pak laten maken kon niet ontbreken. Van een Nederlander die ik eerder had ontmoet kreeg ik de tip om naar Mr. Xe te gaan. Het voelde daar ook vertrouwd dus we gingen aan de slag met mijn wensen en de maten. Ik voelde me echt een koning, maar ook een reus. Mr Xe is niet zo groot, met een soepele swing gooide hij zijn meetlint om mijn nek. Alle maten werden keurig genoteerd en door iemand anders nagemeten. Toen ik de kleuren en mijn speciale wensen doorgaf vroeg Mr. Xe of ik het zeker wist. Absoluut, maken die hap. 24-uur laten kon ik voor de eerste pas sessie komen. Als gegoten, de broek moest iets ingekort worden en ik wilde andere knopen. De volgende dag was alles klaar en kon ik het ophalen. Mr. Xe had weer een tevreden klant.

Hoi An is heerlijk, de sfeer in de avond is geweldig en de mensen zijn niet te opdringerig. Iets dat je wel verwacht van een dergelijke toeristische plek. Het eten is goed en het strand is heerlijk, vooral verfrissend. De rit vanaf het strand naar het stadje is prima te doen op de fiets, maar makkelijker met de brommert.

Heel random kwam ik, tijdens mijn fietstocht naar het stadje, het broertje van Sjoerd en zijn levenvergezel tegen in Hoi An, dat gebeurt in Vietnam, je komt mensen heel random tegen. Soms meerdere malen. Je kunt er bijna op wachten.

Na 5 nachten in Hoi An werd het tijd voor iets nieuws, er is immers zoveel meer te zien in Vietnam. Volgende bestemming: Hue. Vervoersmiddel: Scooter. Geschatte reistijd: 6 uur. Via: Hai Van Pass. De Hai Van Pass is mooi, echt heel mooi maar vooral heerlijk om met de scooter te doen. Het Ierse stel op een scooter, ik had een Deense deerne achterop. Overal waar je kijkt is het mooi, bijkomend voordeel is dat het aanzienlijk rustig is op de wegen, omdat het meeste verkeer de tunnels nemen. Echt genoten, onderweg nog een verfrissende duik genomen in de ietwat moeilijk vindbare Elephant Springs. Top dag. Eenmaal aangekomen in Hue werden al gauw onze backpacks gebracht en de scooters opgehaald. Tijd voor eten. De Deense, een veel te goed voorbereidde vakantieganger, wist exact waar de goede eettoko’s in Hue zaten. Jawel, helemaal aan de andere kant van de stad, een goede 32 minuten lopen. Maar het eten was goed! Bijna veel te goed voor een backpacker, maar zo nu en dan moet dat kunnen.

Voor de volgende dag had de Deense stresskip alles al in details voorbereid en ingelezen over te bezienswaardigheden. Best handig, ik kon zo aansluiten. First stop: Forbidden City. Een door stadsmuren omgeven stad, waar een koning leefde samen met zijn 36 vrouwen en veel te veel kids. Best tof om te zien, vooral indrukwekkend dat dat allemaal mogelijk was in die tijd. Next stop: Een middelbare school, waar je als tourist gewoon in mag en kan rondneuzen. De leerlingen zijn in mijn beleving veel te serieus en behoorlijk ijverig met hun sommetjes bezig. In mijn tijd was dat wel anders, met een negatieve impact op de bloeddruk van mijn docenten. In des avond volgens de reisgids van de Deense weer een restaurant bezocht. Wederom veel te fancy voor backpackers, maar dit keer beter betaalbaar en erg lekker. 2 nachten in Hue is wel genoeg, op naar Phong Nha.

Phong Nha heeft een bijzonder mooi natuurlijk park en stad bekend om haar grotten. Op de scooter bezochten we de grotten; Paradise Cave en Dark Cave. Om heel eerlijk te zijn; dit vond ik werkelijk geen zak aan. Joepie, deze grot is groot dus laten we veel te veel betalen er in rondlopen. Niet mijn ding. De Dark Cave was al iets beter, je ging er heen met een kabelbaan om vervolgens het laatste stukje te zwemmen. Het is, zoals de naam doet vermoeden, erg donker. Het leukste aan de Dark Cave was het modderbad. Beetje smijten met modder, maar vooral het blijven drijven op de modder was erg comfortabel. Na een flinke douchebeurt gingen we op weg naar het hostel, in het kleine dorpje. We hadden een verkeerde afslag genomen, iets dat eigelijk juist heel goed uitpakte. De omgeving is zo ontzettend gaaf, het voelt behoorlijk vrij om daar een beetje rond te karren. Zo vrij, dat ik vergat dat we bijna door onze benzine heen waren. We besloten om te keren, maar helaas, de bezine was op. Sta je dan, in the middle of nowhere. De zon gaat bijna onder en je bent 15 km van het dorpje. We hadden het geluk dat we, na een kleine 500 meter duwen, een aanzienlijke afstand konden afleggen dankzij de zwaartekracht. We kwamen aan bij een huis en vroegen of we bezine konden kopen. Dat kon absoluut, voor de prijs van een weeksalaris van een gemiddelde Vietnamees voor een halve liter. Gelukkig kwamen we 2 backpackers tegen die op motor aan het rondtrekken waren. Ze hadden een litertje bezine over voor de inkoopprijs. Perfect. Op naar het dorp, paar biertjes gedaan en besloten dat ik de volgende dag weer die route wilde rijden, simpelweg omdat het het mooiste stuk natuur is dat ik ooit heb gezien. Mooier dan de Hai Van Pass, zonder twijfel. Een Duitse miep hoorde mij hierover praten en besloot ook een scooter te huren en mee te rijden. Na een kleine 5 uur karren en een houten kont kwamen we weer aan in het dorpje. Ik heb geprobeerd een video te maken van de rit, hopelijk is het gelukt.

Genoeg gedaan in Phong Nha, mijn slaapbus zou een paar uur later vertrekken, richting Ninh Binh. Wederom een plaats waar toeristen heen gaan voor de natuur. Het was op de route, dus ik besloot het een kans te geven.

Hierover later meer, voor nu is dit verhaal wel lang genoeg. As we speak zit ik in Pai, Noord Thailand. In hetzelfde internet café als waar ik mijn eerste verhaal heb getyped, maar dan een andere stoel. Hier slijt ik mijn laatste dagen voordat ik richting Bangkok ga voor mijn terugvlucht.

Tot de volgende keer maar weer!

Laurens

Van Zuid naar Noord

Kampot is een heerlijk klein dorpje dat niet al te toeristisch is, hoewel het aantal mensen dat op je staat te wachten bij de bushaltes je anders zal doen denken. Een klein rondje gelopen, slaapplek gevonden, tas gedropt en een klein dutje gedaan. Het was warm in Kampot, dus met het welverdiende dutje sloeg ik mooi de warmste periode van de dag over. Kampot kwam rustig aan tot leven, de mensen kwamen terug van hun werk buiten de stad en de tuk tuk bestuurders verzamelden in het midden van de stad om in een kringetje hun locale sport te spelen; Hooghouden van een shuttle, vergelijkbaar met die van badminton, maar dan doen zij het met hun voeten. Ze zijn er nog eens verrekte goed in ook. Ik mocht meedoen, wederom een teleurstelling voor mij; geen talent. Maar ze konden mijn inzet waarderen, wat bleek uit een hoop geluid en gelach. In de buurt van Kampot heb je een Bokor gebied, waar ze dagelijks tours voor organiseren. Leek me wel leuk, zo in een busje een beetje rondkarren en fotos maken. Ik trof in mijn bus 7 Franse meiden, waarvan er welgeteld 1 bereid was/kon Engels te spreken. De omgeving is mooi maar de tour was niks boeiends, echt opgezet om toeristen te lokken, maar het vulde mooi mijn dag die ik afsloot met een boottocht over de rivier om daar de zon achter de Bergen onder te zien gaan. Dat was een mooie tocht, ik heb zelfs vuurvliegen gezien. Op het eerste gezicht leek het meer kerstverlichting van de Xenos die af en toe faalde, later zag ik ze dan ook echt rondvliegen. Best tof.

In Kampot heb ik mijn visum aangevraagd voor Vietnam, een process dat vanaf daar 2 dagen duurt, Ik wilde niet langer blijven in Kampot dus besloot, op aanraden van mijn als enige Engels sprekende Franse reisgenoot, deze 2 dagen uit te zitten op Rabbit Eiland. Samen met 2 in Zwisterland studerende Duitsers huurde ik een Bungalow aan het strand, een strand dat ten opzichte van de rest van het kleine eiland behoorlijk schoon was. Omdat het eiland zo klein was, leek het ons leuk om er omheen te zwemmen, lopen en klimmen. Zodra we het strand verlieten waar we verbleven, schrokken we gigantisch van de rommel op het eiland. Ongekend, zo smerig. Ze doen er niks aan, boeit ze niet. Met onze Westerse manier van denken bedachten we al gauw manieren om de rommel op te ruimen maar vooral een manier om het opgeruimd te houden. Iets dat ik absoluut niet zie gebeuren in Cambodja. Zonde, zeker omdat het zo eenvoudig kan zijn. Na een barre tocht op blote voeten waren we het eiland rondgelopen. Er was verder niks te doen dan in een hangmat een boekje te lezen en te kaarten. Dit deden we dan ook maar, naast het entertainment dat wij kregen middels de vrij bijzondere levensopvattingen van een vreemde Australier. Wij konden er om lachen, hij had niet door dat we sarcastisch waren.

Terug naar Kampot, waar ze trouwens graag Jeu de Boules spelen en stokbrood eten, Visum ophalen en richting Vietnam. Ik had een busticket geboekt naar Can Tho, leek me wel tof en het was immers in het Zuiden van Vietnam, van waar ik naar het Noorden wil gaan reizen. De meestgestelde vraag onder reizigers in Vietnam; “Reis je van Noord naar Zuid of van Zuid naar Noord?”

De busrit was een nieuwe ervaring. Zodra we de grens over waren, begon het wereldkampioenschap toeteren. Ik was al heel wat gewend op het gebied van toeteren, maar dit was echt above and beyond. Al snel concludeerde ik dat ze de bussen beter kunnen uitrusten met een toeter die constant aanstaat, die de bestuurder van vervolgens zo nu en dan kan onderbreken. Het ging er wild aan toe op de smalle straten langs het water, maar de bus kwam veilig aan in Can Tho. Het was inmiddels donker en ik had geen accomodatie, maar wel een idée waar ik heen wilde. Op het www had ik gelezen over een plek 5 km buiten de drukke stad. Ik vroeg een taxi chauffeur om mij hier te brengen, 10 minuten later stond ik in the middle of nowhere, waar volgens de chauffeur het hostel moest zitten. Ik vond het maar raar, maar besloot het maar te gaan checken. Het klopte, het hostel zat er en het was nog briljanter dan ik had verwacht. Ze hadden gelukkig nog 1 slaapplek in de dorm over, die ik graag wilde hebben. Na een potje kaarten en 2 biertje besloot ik naar mijn dorm te gaan. Om bij de dorms te komen moest je de rivier oversteken middels een touwbrug, echt tof. Dat voelde behoorlijk avontuurlijk, het nemen van een risico om zonder een boeking in het donker naar deze plek te gaan beloonde mij direct.

De volgende ochtend gingen we om 6 uur in des ochtends met de boot over de Mekong Delta om de Floating Market te zien bij zonsopkomst. Deze markt is, jawel, op de rivier. Hier worden de grote aantallen van groente en fruit verkocht om vervolgens op het land verdeeld te worden onder de kleine ondernemers. Een hele happening, leuk om te zien. We gingen aan land om daar een andere markt te bekijken. We mochten vanalles proeven en aanschouwen hoe onhygienisch de mensen daar hun waar verkopen. Niks gekoeld, soms zelfs op de vloer en de meest vreemde producten kwamen voorbij. Na dit schouwspel gingen we met de boot terug naar het hostel, om een geode maaltijd te nuttigen als bodem voor een fietsttocht. De fietsttocht was door de kleine dorpjes buiten Can Tho, in de dorpjes waar de kinderen nog rennend achter je aankomen en met een glimlach naar je zwaaien. We stopten bij een basisschool, waar enkel kinderen heen kunnen als hun ouders genoeg geld hebben. De kinderen hadden ongetwijfeld vaker blanke toeristen gezien, maar mijn huid bleef bijzonder voor hen. Heel voorzichtig kwamen ze op me aflopen en ze stelden zich netjes voor in het Engels, waarna ze mijn huid toch wel even wilden aanraken. We bezochten wat locale bedrijfjes en gingen daarna terug naar het hostel. Kwam goed uit, want een dutje kon ik wel gebruiken. Na een iets uit de hand gelopen dutje ging ik naar de gemeenschappelijke ruimte om een boekje te lezen. Ik hoorde dat een Canadees gezin een taxi had besteld om naar de stad van Can Tho te gaan, ik vroeg of met hen mee mocht. Het mocht. Mooi, scheelt toch weer. De dochter bleek te werken in de hoofdstad van Vietnam en haar ouders waren op bezoek. We gingen de stad in, beetje rondlopen, voor mij was dit de eerste keer om de sfeer van een Vietnamese stad te proeven. Het was druk, veel scooters, toeters en knipperende lichten overal. De locals waren heel vriendelijk, de jongere generatie vind het leuk om buitenlanders aan te spreken, maar ook om met hen op de foto te gaan. Het lijkt bijna alsof ze blij zijn dat je ervoor hebt gekozen om hun stad te bezoeken. Iets wat ik in Cambodja bijna niet heb ervaren. Tijd om naar huis te gaan, biertje gedronken, kaartspel gespeeld en voor een verantwoord aantal uur waterpas gelegen. De volgende dag wilde ik naar de hoofdstad gaan; Ho Chi Minh, vernoemd naar de grote leider. Met de tips van de in de hoofdstad werkende dochter, ging ik samen met een Duitser uit mijn hostel met de bus op pad. Ik was vrij verbaasd, alles was in details goed geregeld; de bus vertrok op tijd vanaf de afgesproken plek.

Ho Chi Minh is groot, onderverdeeld in districten maar vooral dichtbevolkt en het nummer 1 vervoersmiddel is een scooter/motor. Ik had de verhalen gehoord over het gekkenhuis in het verkeer daar, maar om het echt mee te maken vond ik wel bijzonder. Een heerlijk voorbeeld van georganiseerde chaos, waarbij alles goed lijkt te gaan. Als je oversteekt bewegen de scooters als een zwerm vissen om je heen zonder je te raken. Ik ben er bijna van overtuigd dat je geblinddoekt kan oversteken en veilig kan aankomen. Heb het niet geprobeerd, maar wellicht kan ik het eens voorstellen om te laten testen door Mythbuster van Discovery Channel.

Mijn Ierde vrienden waren al 1 dag in de hoofdstad en we hadden afgesproken om in des avonds 1 biertje te gaan drinken. Ik wist ongeveer waar ze zaten, zoals bijna alle backpackers verbleven ook zij in district 1. Na 6 minuten en 27 seconden lopen kwam ik ze tegen. We dronken een biertje en nog 1. Het was gezellig.

De volgende dag ging ik met hen naar het WarMuseum. Best confronterend. De Amerikanen waren niet zo aardig voor Vietnam en de Vietnamese regering laat duidelijk blijken in het museum dat ze hier alles behalve blij mee waren. Ik heb er 2 uur rondgelopen, het was 2 uur anti-Amerika. Na het museum gingen we, op aanraden van de Canadese dochter, naar een bar in een district ver van het backpackers gedeelte. Middenin een wijk vol expacts. Toffe plek, beetje gehangen en van de live muziek genoten.

In de avond ging ik op uitnodiging van het Canadese gezin mee uit eten om in een restaurant vol locals Hot Pot te eten. Best leuk. Beetje groenten en vlees in een pot hete soep mikken. Ik heb zelfs sushi gegeten voor het eerst in mijn leven, niet slecht.

Na 2 nachten in het drukke Ho Chi Minh vond ik het prima om de stad te verlaten, samen met het Ierse stel. Dalat kozen we, mooi richting het noorden. De temperatuur zou wat aangenamer zijn en de omgeving is mooi en biedt veel mogelijkheden voor vermaak overdag. Het was inderdaad een stuk minder warm, bijna koud. Ik moest in de ochtend wel een vest aantrekken om niet constant te trillen. We waren maar 1 volle dag in Dalat. Daar iedereen voor canyoning gaat in Dalat, hebben wij dit overgeslagen; we vonden het te koud en rondrijden op de scooters vonden we stiekum ook een geode dagbesteding. Er was een roddelbaan, daar ben ik 2 keer afgeweest. De eerste keer kon ik helaas niet op volle vaart naar beneden, om de mensen voor mij waarschijnlijk werden afgeremd door hun paraplus. Sinds ze toch stilstonden, besloten ze ook maar foto’s te maken. Geeft niks hoor ik wacht wel.

Na eigenlijk een periode van bijkomen in het in des avonds uitgestorven Dalat vonden we het tijd om meer richting het noorden te gaan. Volgende stop, Hoi An. Volgens de vele internetsites en reisboekjes moet dit de nummer 1 attractie zijn van Vietnam. Dat beloofde een hoop goeds. Mocht ook wel, want de busreis inclusief overstap duurde een ruime 15 uur. Gelukkig was het een slaapbus zonder locals in je bed.

Over Hoi An later meer. Ik loop achter met mijn verhalen, maar vind mijn verhaal voor deze keer wel lang genoeg. Inmiddels ben ik behoorlijk noordelijk; Hanoi, niet te verwarren met Hoi An. Toffe stad, maar hierover later meer, het volgende verhaal zal niet te lang op zich laten wachten.

Chào b?n!

Quotes.

Door Sean de Ier tijdens het eten: “If you find a cockroach in your soup, don’t tell the staff because they will charge you for it!”

Door Laurens van Wieringen: “It’s just easier to take it easy”

What can Koh Rong?!

De vlucht vanuit KL naar Siem Reap was vroeg in de ochtend, of laat op de avond. Nederlander dat ik ben, ik besloot geen accomodatie te regelen voor die nacht maar rechtstreeks vanaf de rooftopbar van het hostel naar het vliegveld te gaan. De taxi stond om 4.00u gereed om te vertrekken, ,mijn 2 reisgenoten kwamen al slaapwandelend de receptie binnenlopen, een Deense jongen die ik eerder had leren kennen deelde ook de taxi naar het vliegveld met ons, hij vloog echter naar Bali. Mooi kosten besparend zo, het is ook nog eens gezelliger dan alleen reizen.

De meiden waarmee ik naar Cambodja reisde heb ik een dag eerder leren kennen, zij hadden toevallig dezelfde vlucht als ik geboekt. Even door de douane om vervolgens te wachten bij de gate. Het viel mij op dat de handbagage controle vrij minimal was, gelukkig deden ze het dan wel 2x, ongeveer 342 meter vanaf elkaar. Ik mocht mijn KLM schaar niet meenemen, die heb ik ingeleverd. Mijn mes met een snijvlak van 8cm mocht ik dan gelukkig wel weer meenemen. Van de vlucht heb ik weinig meegekregen, 2uur geknord.

Voor Cambodja moet je als Nederlander een visum kopen a 30 US Dollar. Jawel, ze betalen hier ook met US Dollars. De mensen die voor de duoane werken zijn niet zo vrolijk, hun praten neigt meer naar schreeuwen en hun werkzaamheden zijn ongekend omslachtig. Maargoed, na 20 stempels en 12 serieuze blikken was ik in Cambodja, een land waar ze wel aan de goede kant van de weg rijden.

Een taxi bracht ons naar het hostel waar de meiden al een kamer hadden geboekt. Er was een zwembad, een bar en plekken om heerlijk buiten te dutten. Ik wilde hier dus ook een kamer, wat gelukkig ook mogelijk was.Tas gedropt en gelijk even een dutje gedaan om daarna met de bal over te gooien in het zwembad. Even voelde het weer als een jongeren reis, alleen de muziek was anders. Bier is gelukkig een stuk schappelijker geprijsd in Cambodja, dat drukt de kosten. In Siem Reap was er zelf een bar waar ze 1 uur lang gratis bier schonken, gewoon om mensen te lokken. No strings attached, wel bier.

De locals hebben hun eettentjes voornamelijk afgestemd op de Westerse eetgewoonten, wanneer je vraagt naar hun locale specialiteiten kijken ze je raar aan. Hun locale gerechten zijn stukken minder pittig dan het eten in Maleisie, ook nog eens goed betaalbaar met hier en daar uitschieters.

Siem Reap staat vooral bekend om haar tempels; Angkor Wat. Inmiddels was de groep wat uitgebreid en besloten we met zn 5-en naar de tempels te gaan. Het bleek dat je na5 uur in de middag een kaartje kon kopen die dan voor 2 dagen geldig was. Op deze manier kon je de zonsondergang zien, maar vooral de zeer populaire zonsopgang. We moesten even 2 uur tijd vullen en besloten daarom naar een Boedistische Tempel te gaan.Bij ons was Jay. Jay komt uit Tanzania en is Hindoe, een Hindoe met aanzienlijke kennis van het Boedishme en dat kwam mij goed uit. Aan de hand van schilderingen op de muren van de tempel kon Jay mij het onstaan en de gebruiken van het Boedhisme leren. Erg leerzaam, mooi om iemand er met zoveel passie over te horen vertellen.

5 uur. We mochten, samen met de honderden anderen toeristen, een kaartje kopen die 2 dagen geldig was. Dit kaartje is erg persoonlijk, je pasfoto komt erop. Eenmaal op het terrein gekomen bracht de tuk tuk bestuurder ons naar de voet van de hoogste heuvel op het terrein, vanwaar we tijdens de zonsondergang mooi over het terrein konden kijken. Het was druk en het uitzicht was niet perse adembenemend, iets dat ik wel had verwacht. Ongeveer 2 minuten voor de zonsondergang moest iedereen het terrein verlaten, het is immers niet verlicht. Het meest vreemde aan de sluiting vond ik dat de dames hun knieen en schouders niet meer hoefden te bedekken na sluitingstijd. De reden hiervoor is mij nog steeds onduidelijk, voor de dames was het vele malen aangenamer.

Terug bij het hostel, even wat gegeten en gedronken op het dakterras. De sfeer neigde naar geforceerd zuipen, maar het was nog best gezellig. We hadden een tuk tuk gereserveerd voor de volgende ochtend 5 uur, zodat we de zon achter de Angkor Wat konden zien opkomen. We besloten bescheiden te blijven en op tijd naar bed te gaan.

Samen met duizenden anderen bekeken we de zonsopkomst bij de Angkor Wat. Tijdens het wachten kwam ik het Ierse stel weer tegen. Ik wist dat ze in Siem Reap waren, maar besloot het maar op toeval aan te laten komen. Er was, na menig discusieren besloten we, een Fransman die van mening was dat hij het recht had om op ieders foto te staan. Hij ging werkelijk midden voor de tempel staan om daar een selfie te nemen,iets waar hij uitgebreid de tijd voor nam. Ik kon er wel om lachen, hij staat ook op mijn fotos.

De tempels van Angkor Wat deden mij denken aan spel dat ik vroeger heb gespeeld; Tomb Raider, met in de hoofdrol Lara Croft. Jeugdsentiment, gecombineerd met behoorlijk indrukwekkende gebouwen, resulteerde in een boeiende maar uitputtende ochtend. Na 6 uur of het terrein te hebben gelopen en ge-tuk-tukt, besloten we met ons inmiddels tot 3 personen uitgedunde groep terug te gaan naar het hostel voor een dutje. Dutten en Cambodja zijn onafscheidelijk met elkaar verbonden. Er wordt werkelijk door iedereen, maar vooral overal gedut. Een land naar mijn hart.

Een geimproviseerd volleybalnet in het zwembad heeft ons uren zoet gehouden, het was gezellig maar vooral ook een goede workout. In des avond de pubstreet van Siem Reap onveilig gemaakt. Je kan er goed uitgaan, maar de muziek is mij te Westers. Later vonden we een locale dancing, met Cambodiaanse House , dit beviel mij beter.

Met een groepje van 5 wilden we naar de Floating Village gaan. Een tuk tuk bracht ons daarheen, voor een kleine 3 US Dollar per persoon. Het constrast tussen het centrum van Siem Reap en de bebouwing 10 minuten daarbuiten is gigantisch. Mensen wonen in hutjes op palen, vaak gemaakt van hout en golfplaten. Onderweg zagen we verschillende ‘Hangmat cafes”. Een zaal met daarin een stuk of wat hangmatten. Het business plan hiervoor bleef ons onduidelijk, mede dankzij het grote aanbod van deze cafés. Op een gegeven moment zegt de tuk tuk bestuurder dat hij niet verder kan rijden en dat wij een boot moesten pakken. Niet heel gek, om een drijvend dorp te bereiken. De bussen met paraplu verzamelaars stonden daar geparkeerd dus ik had al duur dat dit een commercieel uitgebuit grapje ging worden. Niks was minder waar; een boot kostte 15 US Dollar per persoon. Dit vonden wij allemaal iets te gortig dus besloten we daar een hapje te eten bij zonsondergang, waarna we naar een Lotus boerderij zijn gegaan, gewoon om er nog iets van te maken.

Dezelfde nacht pakte ik de zogeheten Hotelbus naar Phnom Phen. Dit is een ideale manier van reizen; geen accomodatie maar wel km-ers maken. Prima, dat dacht ook mijn 34 jarige Cambodiaanse bedgenoot. Al gauw werd duidelijk hoe de vork in de steel zit;elk bed wordt gedeeld met een medereiziger. Er werd gelukkig niet gelepeld. De bus stopte, ik vroeg; Where are we? Waarop er volmondig werd geantwoord; Yes! Super bedankt man!

Aangekomen in Phnom Phen; Hostel zoeken om even een paar uurtjes extra te kunnen slapen. Na een wandeling van 17 minuten vond ik een geschikt hostel en heb daar even heerlijk geknord. Even opfrissen, om vervolgens richting de Killing Fields te gaan. Eigenlijk is dit de enige reden waarom ik naar Phnom Phen ben gegaan. Het was erg indrukwekkend, bijzonder om er geweest te zijn. Ook het S21 museum was indrukwekkend; de verhalen van de slachtoffers, de fotos maar ook het gebouw straalde één en al verdriet uit.

In de avond heb ik de stad te voet verkend, en in het hostel een potje gepoold met een groepje Denen, om na mij appelsapje maar eens heerljik vroeg mijn mandje in te gaan. De volgende ochtend nog de Russiche Markt meegepakt, om lekker te kunnen eten en wat prul te kunnen kopen. Phnom Phen was indrukwekkend gezien haar geschiedenis, maar haar huidige staat is grimmig, massaal en vol met uitlaatgassen. De straten zijn gevuld met rotzooi en met mensen die voor mijn gevoel maar wat aanklooien. Naast een metaalbewerkingsbedrijf zit een groetenboer en de streetfood tentjes staan naast een vuilnisbelt. Voor mij was 1 volle dag en nacht meer dan genoeg ik in deze chaotische stad.

Tijd voor een nieuwe bestemming; Sihanouk Ville. De flink bepakte bus stopte werkelijk overal, het deed me denken aan de Malibu Rum reclame; “Hurry up my fish is sick”. De bus raakte ook nog eens oververhit, waardoor de trip uiteindelijk 3 uur langer dan gepland.Iets wat zeker geen uitzondering is in Cambodja,dit is zelfs nog een magere score als ik de verhalen mag geloven. Naast mij zat Donny. Donny is een local en 1.68m groot, loopt met tennisballen onder zijn arm en zijn lievelingsspel is Landverovertje. Om een voor mij nog onbekende reden vond hij het nodig om elke keer als ik inademende meer ruimte in beslag te nemen. Ik begon steeds krapper te zitten, gelukkig ging hij niet veel later de bus uit.

Eenmaal aangekomen in Sihanouk Ville had ik vervoer nodig naar Otres Beach, ongeveer 10 minuten van de plek waar ik uit de bus was gekomen. Eerder hadden mensen mij verteld dat je niet meer dan 6 US Dollar hiervoor moest betalen; Zij zetten in op 10 US Dollar en komen met een zeer matig verkoopverhaal waarom het 10 US Dollar moet zijn. Ik zei dat ik vorig jaar 6 US Dollar betaalde en nu niet meer dan dat ga betalen; het werkte. Ik deelde de tuk tuk met een Australier, die Otres Beach ook wel zag zitten. Op Otres beach was het verdacht rustig, maar heel tegenstrijdig; Zo goed als alle hostels zaten vol. Uiteindelijk vonden we een hostel, een soort boomhut voor 6 personen. De kwaliteit en vooral het ontwerp hebben iets weg van mijn (boom)hutten die ik bouwde toen ik 11 was; Bij iedere beweging schudde de hele constructive, maar het kraakte niet. Maargoed, er was een dak boven mijn hoofd en ze hadden koud bier, er was zelfs een waakkat die zich stationeerde in mijn bed. Mijn boomhut zat 7,4 meter van het water, waar de hele dag zon was, het eten was er goed en de sfeer was heel relaxed.

De meiden van KL en Siem Reap waren al op Otres Beach en gingen een dagtour doen, op een grote boot wat eilandjes bezoeken, beetje zwemmen en van een rots springen. Het was leuk, de schelpen op de rots scherp, maar voorrnamelijk was het warm.

De omgeving van Otres Beach heb ik verkend op de scooter, om werkelijk in the middle of nowhere een brommertje tegen boom te zien staan. Meneer was moe en besloot daar een dutje te doen. Waarom niet? De stad Sihanouk Ville zelf vond ik suf, daar ben ik dan ook niet te lang geweest.

In des avond was ere en Jungle Party, dit feestje is veelbesproken dus ik moest er bij zijn. Met een groepje pakten we de tuk tuk erheen, Entrée was 5 US Dollar, een biertje 1 US Dollar. Dat zijn prijzen! Er was een reuzenrad die onmogelijk in gebruik genomen zou mogen worden in Europa, maar we waren immers in Azie. Bij terugkomst hebben we gezwommen in de zee, het water is immers nog steeds een heerlijke temperatuur. Wat lichtgevend plankton besloot ons te vergezellen.

Het Ierse stel was ook in Sihanouk Ville, zij verbleven in een Hotel in het centrum. Een hotel met zwembad, met zoet water. Daar heb ik Chinezen geprobeerd te leren zwemmen, tevergeefs. Samen met het zoontje van de eigenaar speelden we in het zwembad. Hij nodigde ons uit om de volgende dag op zijn verjaardag te komen.

Leek me een prima plan. De volgende dag kochten we 2 waterpistolen als cadeau en gingen we naar de fuif. Jessy was behoorlijk blij met zijn cadeau’s, zijn zusje ook. De kids vonden het geweldig om met Westerse mensen een watergevecht te houden, voor ons was het geen straf. Er was heerlijke curry en zelfs taart! Een geslaagd feestje.

Otres Beach had iets magisch. De wegen zijn onverhard en de koeien lopen los over straat. De gebouwen zijn veelal houtje touwtje gebouwd en bij mijn lievelings restaurant zat je half in de woonkamer van de eigenaar. Het eten was er heerlijk en goed geprijsd. De milkshakes waren alleen beschikbaar als de stroom niet was uitgevallen en de WC was aan de overkant van de straat. In de bosjes.. Het meest opmerklijke vond ik een actie van de gastvrouw; Ze had jeuk op haar rug en kwam er met haar handen niet bij. Ze pakte eetstokje s van de tafel en krabte even op haar rug. Mission accomplished, maar ze stopte de eetstokjes gewoon weer terug in de bak op de tafel. Beetje vreemd, ik besloot voortaan met mes en vork te eten.

Vanaf Otres Beach ging ik richting Koh Rong Samloem. Op dit eiland is er maar 12 uur per dag stroom. Mij was verteld dat het hier behoorlijk mooi was,maar vooral rustig. Prima plek om bij te kunnen komen van de biertjes op Otres Beach. Ik pakte de boot naar het eiland. Bij aankomst zag ik een oude bekende staan; een Nederlandse meid die ik had leren kennen in Chiang Mai, later kwam ik haar nog tegen in Siem Reap en nu hier. Ze hadden een bed over in hun accomodatie,die mocht ik wel gebruiken. Het was een slaapplek met een geweldig uitzicht. Uitzicht over een wit strand, een paradijsje. Na een welverdiende middagslaap liepen we door de bossen naar de andere kant van het eiland om de zon daar onder te zien gaan. Het was stiekum een flinke tocht, maar het was het waard. Aan de andere kant van het eiland was het nog rustiger en vanaf de pier konden we de zon in de zee zien zakken. De weg terug was wederom een klim, maar ik merkte dat ik de beweging wel kon gebruiken.

Dag 2 op Koh Rong Samloem ; ik had een hostel gevonden in het noorden van het eiland. Daar kon je te voet niet komen, enkel met de boot en die vertrok tussen 4 en 6. Een zogeheten bevoorradingsboot. Deze boot voorziet alle kleine dorpjes op het eiland van alles wat ze nodig hebben. Samen met 5 andere toeristen zaten we op het bovenste dek van de boot. Er lag een matras,zodat we heerlijk konden zitten maar vooral de werkzaamheden van de bootlieden konden aanschouwen. Het was de eerste keer dat ik locals hard zag werken, maar wat mij het meest verbaaste was het feit dat alles foutloos ging. Het was geweldig om getuige te zijn van het betere gooi en smijtwerk uit Cambodja.

We kwamen aan in een klein vissersdorpje op M’pai Bay. Vanaf de boot kon ik al zien dat het een briljante ervaring zou worden. Het Hostel werd gerund door een Deen,die dit geweldig deed. De kamers waren schoon, de bedden lang genoeg en het eten stond al op tafel. Samen met de andere gasten aten we aan de grote tafel met op de achtergrond het geluid van een bruiloft. Een bruiloft duurt hier 2 dagen; Op dag 1 wordt er veel gebeden en worden er verhalen verteld over het gelukkige stel. Ik kreeg overigens het gevoel dat het niemand wat interesseerde. Op de 2 wordt er daadwerkelijk getrouwd, het hele dorp was uitgenodigd en ook de toeristen mochten later op de avond aansluiten. Nadat ik met 2 geweldige veel etende Britten had gegeten bij het onbeperkt eten buffet, gingen we naar de fuif. Overigens, de leftovers van het buffet gingen naar de locals, prima idée! Dus, de bruiloft. De gasten waren inmiddels beschonken en dansten al lopend om een tafel. Hierbij bewegen de vrouwen sierlijk hun handen en doen de mannen iets lomper. Maar, ze lopen dus rondjes. Daar stonden we dan, 3 westerse gasten, 2 koppen groter dan de locals. We deden mee, zij vonden het geweldig en elk rondje om te tafel was anders. Dat verbaasde me niks. Af en toen knalde de DJ er een westers nummer in. Westerse nummers liggen goed bij de jeugd en zij dansen hier dan ook behoorlijk op. De oudere generatie had er wat meer moeite mee,vooral met het ritme gevoel en dat was vermakkelijk om te zien. Ik besloot om ook uit het ritme te dansen,niemand keek er gek van op.

Samen met 2 meiden uit mijn hostel heb ik nog een wandeling gemaakt over het eiland, we kwamen uit bij een Marine basis. Bij een marine basis verwacht ik structuur, afgetrainde mariniers en beveiliging. Hier was het, bierbuiken, lege blikken bier en oude meuk. Ze klooien maar wat aan en boden mij zelfs een biertje aan. Goed besteed geld van de overheid dus.

Ik heb oprecht genoten van het kleine vissersdorp op M’pai Bay, van de Britten met hun geweldige accent maar vooral hun briljant droge humor maar vooral van het feit dat de locals je opnemen in hun dageljikse bezigheden. Ze willen je niks verkopen, geen tuktuks, geen massage, niks. Na 2 nachten heb ik deze toffe plaats verlaten, om op het vaste land Kampot te bezoeken, waarover ik later meer ga vertellen. Morgen vertrek ik naar Vietnam, als mijn visum tenminste rond is.

Tot schnell!!

Yours truly.

Quotes:

Gezien bij een bar op Koh Rong Samloem; Don’t be shy,say hi!

Een local in Kampot, aan wie ik de weg vroeg; “Why you drink Fanta? Fanta is for girls, man drink beer!

The Fantastic Five

We waren nog op Koh Phangan. Ik heb mijn laatste verhaal een klein beetje afgeraffeld, omdat het typen en op enter drukken me teveel aan een kantoorbaan deden denken. Op Koh Phangan ontmoette ik 3 Nederlandse deernes die op de scooter het eiland gingen verkennen, ze hadden 2 scooters dus ik kon prima mee. Zo zie je nog eens wat.

Het hostel waar we verbleven was behoorlijk relaxed, aan het strand, pooltafel, 7eleven op rolafstand, prima ontbijt en hangmatten. Het was ook nog eens goed te betalen; 2knaak50 per nacht. Ik denk dat het concept van dit hostel overal succesvol kan zijn, als je het hostel zo zou kunnen oppakken en ergens anders neer zou kunnen zetten dan heb je nog steeds een succes formule. Mocht je het op Terschelling plaatsen, schaf dan wel een aantal terras heaters aan. Op Koh Phangan heb ik wederom een les Muay Thai meegedaan, het is fijn om zo nu en dan even te sporten.

Een schaars moment in mijn reis; ik moest mijn wekker zetten omdat om 5.00u in des ochtend opgehaald zou worden voor mijn trip richting Krabi. De trip was goed te doen, ik werd recht voor mijn hostel afgezet, met een koprol stond ik bij de receptie en kon ik een kamer regelen. Om maar gelijk cultureel te doen ging in mijn uppie op pad met de scooter om de goude Boedha te zien; dit is een klim van 1237 treden, en 2 flessen water die ik aan het einde van klim uit mijn shirt kon wringen. Het uitzicht was dan wel weer mooi, de afdelig was overigens veel makkelijker, mede dankzij de aapjes die mij aanmoedigde. Terug naar hostel op mijn tweewieler, even opgefrist en behoorlijk gegeten bij de streetfood market van Krabi Town. Daarna in de algemene ruimte van hostel een biertje gedronken en gepoold. Ik ging vroeg mn mandje in, omdat de ik de volgende dag naar de hotsprings van Krabi wilde gaan. Normaal ben ik niet zn vroege vogel, maar ik wilde de bussen met Chinezen voor zijn. Gelukt. Ik was voor 1 uur lang zelfs de enige daar, daarna kwamen de mensen met mondkapjes en paraplus langzaamaan binnen huppelen. Tijd om te gaan. Dit keer richting Ao Nang Beach. Het strand en de rit erheen zijn mooi en dat weten meer mensen. Toen ik aankwam zag ik nog net geen Friet van Piet, dus na een potje zwemmen besloot ik te vertreken.

Krabi zelf vond ik niet zo geslaagd, het is meer een stad vanuit waar je activiteiten gaat ondernemen; klimmen, raften, varen etc. Het hostel was dan wel weer goed maar naar mijn mening werd er veel te geforceerd gedronken. Ik besloot na 2 nachten te vertrekken, Penang Maleisie leek me wel geschikt. Ik moest bijna Thailand uit, omdat mijn visum zou verlopen. Het bleek slecht weer in Penang, tijd voor plan B; een Britse schone raadde mij Koh Lanta aan, waarom niet? Dus met de bus naar Koh Lanta, Long Beach. Toen ik uit de mini-van stapte bij Long Beach, samen met een Nederlandse meid, zag ik al gauw dat het hier erg gezellig zou gaan worden. Het had wat weg van Pai, maar dan zonder Lasagne. Even mn spullen gedropt en op naar het strand. Na de busrit was ik toe aan een flinke kneedsessie, met op de achtergrond het geluid van de zee. Een potje volleybal bij een zonsondergang op het strand leerde mij dat ik hier net zoveel talent voor heb als voor voetbal. Tijd om te gaan, terug naar het hostel. Daar was het inmiddels al een stuk drukker geworden, ik kon zo aansluiten. Daar ontmoette ik ze; de 4 mannen waarmee ik de Fantastic Five vormde. Een Zweed, Spanjaard en 2 mannen uit Frankrijk. We dronken een biertje. Misschien 2. Ik had op een flyer gezien dat er een fuif was op het strand. Nadat we de beste Pad Thai sinds mijn verblijf in Thailand hadden gegeten, gingen we op pad. Prima feestje, wel een hoog JB gehalte, maar het was te doen.

De volgende ochtend veel brakke gezichten in de kamer, de Fantistic Five moesten op krachten komen en dat deden we middels een flink ontbijt. We gingen scooters huren om het eiland te verkennen, gelukkig zijn er niet zoveel wegen dus het is prima te doen. Onderweg nog gestopt bij een mooi strand om een frisbee te gooien en een duik te nemen. 1 van de Five stelde voor om ergens een biertje te gaan drinken. Iedereen stemde in, dus hoppa met de scooter op pad. Toen vonden we het beste bewaarde geheim van Koh Lanta: Toppy Bar. Een bar met een zwembad, met hangmatten en uitzicht over het eiland en de zee. Geweldige plek. Het enige wat ons stoorde was de muziek; Katty Perrie. Daar kregen we het niet echt warm of koud van, dus ik vroeg of ik zelf muziek mocht opzetten. Dat mocht. Pas toen was het helemaal perfect. Na een middag flink chillen in onze prive bar, gingen we terug naar Long Beach om de zonsondergang te gaan bekijken onder het genot van een Pad Thai en een beetje frisbee werpen. De volgende 3 dagen waren een exacte kopie van deze dag, simpelweg omdat de Fantastic Five het erover eens waren dat het niet beter kon worden dan dit. Tijdens 1 van de andere strandfeesten zagen we een hondje samen met een eendje door de bar kuieren, de eend mocht zelfs op de bar. Ik kon mn ogen niet geloven en besloten er nog eentje te drinken.

De hostel medewerkers waren ongekend lui, waarschijnlijk hadden zijn de laagste bloeddruk ooit gemeten bij een mens sinds mensheugenis. Een voorbeeld; Vanaf de receptie naar de dorms was het 12,7 meter. Daarvoor pakte hij de scooter. Wij besloten hen na te doen, door echt voor alles de scooter te pakken. Ze konden het wel waarderen. Ik merkte aan mezelf dat ik er oprecht echt lui van werd; naar de receptie, supermarkt, strand, buren en noemen maar op. Voor alles pakte ik de scooter. Toen ik de scooter had ingeleverd kwam ik in een redelijk dal en heb ik het grootste deel van de dag geluierd in een hangmat met ee Chang (Spreek uit: Chaaaaaaaaaaaaaaaaaaang. Anders begrijpen ze het niet).

Koh Lanta was geweldig, toffe mensen, veel gelachen. Oprecht genoten. Iedereen ging zijn eigen weg, ik ging naar Penang, Maleisie, omdat ik simpelweg het land uit moest en dit was een makkelijk oplossing.

Hierover later meer, ik heb wel weer genoeg knopjes indrukt.

SUPERDOEI!

Blaffende haaien bijten niet

We waren nog in Pai, waar ik een Muay Thai training heb mee gedaan. Het was zwaar, 2 uur zwoegen maar we hebben het overleefd. Ik was erg verbaasd over de snelheid maar vooral over de kracht van de kleine Thaise trainer.

Pai is geweldig. Heerlijke sfeer, lekker eten en mooie mensen. Wat betreft het eten, voor de mensen die in Pai zijn geweest; Vonden jullie de aardappel pompoen lasagna ook zo lekker? Met een groepje zijn we nog gaan tuben over de rivier, het water stond laag en met mijn Pad Thai kilos liep ik zo nu en dan vast op een rots, maar er was Chang.

Ik had graag langer in Pai gebleven, maar de weervoorspellingen waren slecht en ik had geen zin in kou und regen. Daarom besloten om de mensen waarmee ik een klein groepje vormde te verlaten en richting het zuiden te reizen. Vliegen was vrij prijzig zo last minut, dus het werd een busrit. Vanaf Pai naar Bangkok, met een transfer in Chiang Mai. Vanaf Bangkok wilde ik de trein pakken naar Chumphon, het oversteekpunt naar Koh Tao. Alle treinen zaten vol, dus het werd wederom een busrit van 7 uur. In deze bus zaten maar 4 toeristen, waarvan ik de enige was die in Chumphon uitstapte. Er waren verdacht weinig toeristen in de stad en dat beviel me behoorlijk, de frequentie van 7 Elevens ging daarentegen wel omhoog, dus had er wel een goed gevoel bij. De lokale mensen waren vriendelijk en probeerden me niet elke 27 seconden een massage aan te bieden, ik heb zelfs een lift gekregen van een local, samen met zijn vrouwen en dochter reden we richting het deel van de stad ik wel een slaapplek zou kunnen vinden. Een selfie mocht helaas niet. Uiteindelijk vond ik een hostel waarin nog een paar verloren backpackers zaten. Chumphon staat niet in reisgidsen, omdat er weinig te doen is en dat klopt, maar de stad heeft een heerlijke sfeer waar ik echt van heb genoten. Wat mij betreft een echte aanrader!

Vanaf Chumphon de boot naar Koh Tao, prima overtocht. Nadat ik een hostel had gevonden ging ik het bruizende centrum in. Jawel, daar stond hij; Sean de verloren Ier. Hij en Denis waren toevallig ook op het eiland. Of ik zin had om een biertje te drinken vanavond? Zeker, het complex van mijn hostel telde immers maar 4 verdiepingen. De stranden Koh Tao zijn mooi, echt zoals in de reisgidsen. Het water is warm en er zijn echt palmbomen, even had ik echt het vakantie gevoel. De Ieren die ik de jungle heb leren kennen hadden mij verteld dat ik hen een berichtje moest sturen als ik het zuiden van Thailand zou zijn, dus ik deed dat. Het bleek een Ier-ception, zijn waren namelijk ook op het eiland! Een prachtig appartement aan de oostkant van het eiland, met een slaapbank op het terras waar ik op mocht slapen. Dat aanbod kon ik niet afslaan, slapen met het geluid van de zee op de achtergrond is heerlijk, in des ochtend wakker worden met een zonsopkomst is nog mooier. Samen met hen heb ik een scooter gehuurd en zijn we het eiland gaan verkennen. Koh Tao is klein, maar absoluut mooi en erg heuvelachtig. De wegen zijn slecht en de mensen onaardig, maar de uitzichtpunten nemen je adem weg. Er zijn behoorlijk veel plekken waar je goed kan snorkellen, ik heb dat onder andere gedaan op Koh Nang Yuan, waar ik veel mooie vissen heb gezien en Chinezen. Veel Chinezen. Later besloten we te gaan duiken bij Shark bay, waar je zoals de naam al doet vermoeden, haaien kunt zien.

Ik hou niet zo van grote vissen, laat staan haaien! De 500 gram kibbeling op zaterdag bij Vishandel Willem de Graaf op de markt in Amersfoort vind ik eigenlijk al groot en spannend genoeg! (Tip; ben je jarig op een zaterdag? Ga dan met je ID naar Willem, dan krijg je gratis vis!) Gelukkig geen haaien gezien, scheelt weer.

Aan het einde van van middag leek het mij een goed plan om naar Mango viewpoint te gaan op de brommert. Behoorlijke rit met slechte wegen en stijle stukken, maar absoluut de moeite waard. Ook in Thailand gaat de zon onder en vanaf het viewpoint was dit bijzonder om te zien. Koh Tao was druk, maar wel een klein paradijsje.

Na 4 nachten op Koh Tao vond ik het tijd voor het volgende eiland; Koh Phangan. De tocht daarheen was behoorlijk schommelig, er was een klein strompje en de boot had het er maar moeilijk mee. Niet alleen de boot overigens, veel mensen trokken wit weg. Op Koh Tao heb ik een Blackmoon Party meegepakt. Wat een gekkenhuis, maar mooi om meegemaakt te hebben. Vuur, beschilderde mensen en vage muziek.

Mijn volgende stop wordt Krabi, daar later meer over!

Quote van de week, gemaakt door de New Yorker Aaren (Context; Aaren probeerde uit te leggen waar een bepaalde winkel zat in Pai) “Guys, if you get out of our hostel and take a left, you go straight towards the lasagne…” OK niet grappig voor outsider, maar dat was het toen wel. Echt.

DOEI

“Boeie gast, ga gewoon”

Hoi,

Hierbij een verhaal voor de mensen die echt geen zin hebben in werken, maar toch iets nuttigs willen doen terwijl ze naar hun beeldscherm staren. Facebook en alle nieuws websites zijn al grondig doorgeploegd, wat nu? Omdat ik het teruglezen van mijn eerdere avonturen best leuk vond, leek het mij tof om ook voor dit avontuur wat verhalen bij te houden.

De wijze woorden van Erik Jan Sanderse, geboren te Rhenen 1987. (Flinke baby overigens). “ Boeie gast, ga gewoon” was zijn reactie toen ik hem mijn plannen over mijn reis vertelde. Ik wilde mijn baan opzeggen, maar ook mijn huur. Best spannend, maar prima te doen. Zeker als de mensen om je heen in je ideeen geloven en bereid zijn te helpen waar nodig.

Dus, baan opgezegd, huur opgezegd en een ticket geboekt naar Bangkok. Mooi. Zit je dan in het vliegtuig, te bedenken of het allemaal wel zo slim was om te doen. Het moment dat ik het hostel in Bangkok binnenkwam wist ik gelijk; Dit is goed! Nieuwe mensen, nieuwe avonturen en het was ook nog eens mooi weer, perfect!

In het hostel waren een paar mensen Jenga aan het spelen, ik ben stapelgek op Jenga dus vroeg of ik mee mocht spelen. Na verschillende potjes Jenga zijn we de stad in gegaan, beetje rondkarren en al het moois bekijken en genieten van de georganiseerde chaos op de straten. Het communiceren met de local gaat soms erg stroef, het lijkt soms wel alsof ik in de show van Ushi en van Dijk zit. Wel grappig, maar soms lastig. De mensen in Bangkok zijn wereldkampioen grote spullen vervoeren op de brommer. Families, meubels, of televisies. Alles kan. Het mooie aan het verkeer in Thailand vind ik dat iedereen probeert een goude middenweg te zoeken, zodat niemand stil hoeft te staan. In Nederland doet iedereen beroep op de regels en krijgt vervolgens een bloeddruk verhogende testastoron discussie met de andere weggebruikers. Nergens voor nodig mensen, doe zoals de Thai!

Al gauw ontmoette ik 2 Ieren, Shawn en Denis. Wijze mannen. Ze stelden voor om 1 biertje te gaan drinken. “ Just one, come on” . Let nu goed op; 1 biertje drinken met mensen uit Ierland is hetzelfde als bovenop een 20 verdiepingen tellend gebouw te gaan staan en besluiten om maar 1 verdieping naar benenden te springen. Je springt en besluit om nog maar een verdieping te vallen. Voor je het weet lig je op grond. Ik was behoorlijk Changover de volgende dag, maar overleefd. 1 van de Ieren was kwijt, hij kwam de volgende dag om 8 uur in des avond keurig binnenlopen, zelfs met al zn organen en eigendommen. Een echte overlever.

Kort samengevat Bangkok; Veel nieuwe mensen, fietstour, Muay Thai gevecht, Sky bar op hoge toren, tempels, mega warm, hoop geemmer op Khoa San Road, Pad Thai en ander straatvoedsel.

Volgende stop; Chiang Mai. Samen met mijn Canadese mattie heb ik de nachttrein gepakt naar Chiang Mai. Prima ritje, lekker knorren en voor je het weet ben je er. We kwamen aan op Zondag, dan is er Zondag Markt. Kei leuk, om 18.00u gaat er een toeter af wordt het volkslied van Thailand afgespeeld. De hele markt staat stil, vrij opmerkelijk. Bijna zoals in de film “Cashback”, bijvoorbeeld de supermarkt scene.

Vanuit Chaing Mai naar de jungle gegaan. Het was inmiddels wat afgekoeld en er viel een beetje regen, prima condities voor de jungle, hoewel mijn Allstars niet echt goede grip hadden, ben maar 2 keer bijna de afgrond in gegelden, alles onder controle! Ook op deze trip was eer en Ier mee, al voordat het middag uur geslagen had was de eerste fles rum al leeg. Het was een gezellige avond midden in de jungle met onze minimale voorzieningen. Ik vond de jungle geweldig, beetje fris maar echt tof om even helemaal in een andere wereld te zijn met allemaal nieuwe mensen. De gids was briljant, in des avond speelde hij op zijn gitaar een parodie op het nummer van Bob “ No ladyboy no cry”.

Na 2 woeste nachten in de jungle gingen we weer terug naar Chiang Mai, daar hebben we een rustig avondje gehad. De ochtend erop heb ik samen met een Duitse en Amerikaan de bus gepakt naar Pai. Mooi ritje, was ook tof geweest om dat op de brommer te doen. Het voordeel nu was dat ik heerlijk heb gedut, kwam topfit aan in Pai. Al snel vonden we een hostel en besloten we te gaan bieren. De mensen kunnen “Bussen” erg waarderen. Het was een gezellige avond.

Nu zit ik een een internet café dit verhaal te typen, straks ga ik een Muay Thai Training volgen. Ik blijf nog wel een paar nachtjes in Pai, ik vind het behoorlijk tof hier!

Tot het volgende verhaal maar weer! Ik ga geen foto’s uploaden, geen zin in.

DOEI

Laurens

Quote van de week; “ I’m gonna drink enough alcohol tonight to kill a small elephant” Aldus de voor korte tijd vermiste Shawn de Ier.

NB. Voor de mensen die ECHT niks te doen hebben op hun werk, of gewoon geen zin hebben in werken; lees dan vooral mijn vorige blogs:http://beingawesomeinfinland.reismee.nl/reisverhalen/